ก็เหมือนแรงงานภาคส่วนอื่นของประเทศนี้
หยดเหงื่อของผมเสริมสร้างมังสาคนอื่น
เลือดหยดแตกตัวกลายเป็นตัวเลขเพิ่มฐานมั่นคงให้คนข้างบน
หยดหมึกของเราสร้างนามให้ผู้อื่น
ก็เหมือนแรงงานภาคส่วนอื่นๆของโลกใบนี้
ที่สุดพีระมิด และทวารทั้งเจ็ดแห่งธีบส์จารึกนามผู้ใด
เราไร้นาม
ไร้ใบหน้า
แต่เราต้องยอมรับมันต่อไป ?
ได้ยินเสียงของผมไหมเพื่อน งั้นก็เปล่งเสียงของนายออกมา !!!
เสียงที่เราเพียงเพรียกหาเพื่อเจอกัน
เพรียกเพื่อให้นายมั่นใจว่าที่โน่นที่นี่
มีพวกเรามากมายเพียงใด
แล้วออกมาเดินเคียงกัน เพื่อน
เปล่งเสียงเล็กที่ตอบรับกันเป็นทอดๆ
ให้เพื่อนคนอื่นๆ มั่นใจว่า
ที่โน่นที่นี่มีพวกเรามากมายเพียงใด
วันที่เราผนึกกันปึกแผ่นแน่นหนักราวพื้นทวีป
ให้มันรู้ไปว่าโลกวันพรุ่งจะไม่หมุนตามมือเราผลักไป.
บทกวีโดย Dystopians Eyes
