ลุถึงยุคสุดท้ายนิยายน้ำเน่า
ปิดฉากนักเขียนเฒ่าเจ้าของเรื่อง
สำนวนวิลิศมาหรากระดาษเปลือง
นั่งซ่อมเครื่องพิมพ์ดีดคิดกังวล
พล็อตเจ้าหญิงเจ้าชายเคยขายดี
ขี่ม้าขาวสู้กลียุคทุกแห่งหน
สุดท้ายร่มเย็นเป็นสุขแฮปปี้ทุกคน
ไร้เหตุผล! คนไม่ซื้อ หรือว่าไม่อิน?
เรื่องรักต่างชนชั้นนั่นยิ่งแปลก
โรงพิมพ์แตกก็หลายหน—บนโขดหิน
พระเอกตบจูบตบจบแลกลิ้น
ใช้หากินเป็นไม้ตายกลายเป็นฟาวน์
ลูบหัวล้านคร้านจะคิดดีดคำต่อ
คุณหลวงกับนางทาสขออวบๆ ขาวๆ
เฆี่ยนให้หลังลายสักนิด.. เผลอคิดยาว
เริ่มหิวข้าวท้องร้องจ๊อก, ศอกค้ำคาง
ตู๊ดๆๆ … ฮัลโหลๆ กดโทรฯ ออก
ปลายสายบอก “ไม่กระเตื้อง” เคืองตาขวาง
“เห้ย! กูต้องกินต้องใช้” อีกฝ่ายกดวาง
เผลอหยิบนางทาสมาพับๆ ซับน้ำตา
นักเขียนเฒ่าควบมอไซค์ไปตลาด
ถึงแผงกวาดตามองร้องถามหา
“ยอดทหารตำนานคนดี” ที่เพิ่งมา
คนขายส่ายหน้าบอกหาไม่เจอ
“หาดีรึเปล่า?” ร่ายยาวราวขายประกัน
“เรื่องนี้มันส์พะยะค่ะส์” อีกฝ่ายว่า “เหรออ..”
“เทวดาคุ้มครองพี่น้องสองเกลอ–
สุดท้ายเจอพระเจ้าตากขอฝากตัว”
เจ้าของร้านหนังสือรื้อทั้งร้าน
ฝ้าเพดาน ใต้หิ้งพระหาจนทั่ว
“เอ๊ะ.. นั่นไง!” “ตรงไหนลุง?” รีบพุ่งตัว
กระสอบถั่วลิสงทับนับสิบลัง
“มีสองภาคเลยดูสิ! นี่ภาคต่อ”
ได้ทีจ้อกระจายน้ำลายคลั่ง
“ทรงกู้บ้านกูเมืองไว้ ไทยจึงยัง”
“งั้นเหมาทั้งหมดเลยไหม? ขายร้อยเดียว”
เงียบสนิทสวิตช์ออฟ ตอบเสียงอ่อย
“ฝากขายหน่อยแล้วกัน” คนขายหมั่นเขี้ยว
“ฉันเป็นนักเขียนเรื่องนี้” “อ้อ.. ดีจริงเชียว!”
รีบบอก “เดี๋ยวตีกลับ รอรับเย็นๆ”
นักเขียนเฒ่าเจ้าของรางวัลวรรณ(ะ)ทาส
ฟิวส์ขาดด่า “กูรุ่นพ่อ! อย่ามาล้อเล่น”
เจ้าของร้านส่ายหน้า “นั่นไม่ใช่ประเด็น”
“งั้นพูดมา.. ว่ามันเป็นเพราะอะไร!”
“นิยายลุงมันล้าหลัง.. ช่างมันเถอะ”
คนอ่านเยอะเขาด่ายับ บอกรับไม่ได้
ทั้งคลั่งชาติ ทั้งกดขี่ อีโมชันส์เกินไป
ชายเป็นใหญ่แถมเหยียด.. ขี้เกียจอธิบาย
“อะไรนะ!!!”
“นิยายลุงมันล้าหลัง.. ฟังหน่อยเหอะ”
เด็กเขาหาว่า “เลอะเทอะ.. น่าเบื่อหน่าย..”
ให้ “เก็บไว้วางใต้หมอนตอนลุงตาย!”
แต่พ่อผมบอกเสียดาย.. เคยขายดี.
บทกวีโดย เมฆ’ ครึ่งฟ้า
