สู่การผจญครั้งใหม่

นกบางตัวบินไปแล้ว
ผินผกในอากาศ
โจนขึ้นสู่ลมสูง
สูงขึ้นไป
สูงขึ้นไป
ลิบตา

หัวใจถูกหยดด้วยความรู้สึกอุ่นๆ
ได้ความพร่าเลือนในอดีตมากมาย
ไม่แจ่มชัดก็แจ่มแจ้งในความความรู้สึก

มือของเขา
ข้อนิ้วมือใหญ่โตเกินกว่าจะคิด
ว่าเขาหาเลี้ยงชีพด้วยการเขียน
นับไม่ถ้วนบนหน้ากระดาษ
แต่ละบรรทัดถูกพรวนซ้ำแล้วซ้ำอีก

ปลูกซ้ำ เก็บผลผลิต และพรวนใหม่
บนไร่นาทางความคิดอันไม่สิ้นสุด
นิรันดร์ในเรื่องเล่าของชาวบ้าน
แม่ น้องๆ พ่อผู้ทิ้งเขาไป
ถูกหว่านลงบนแปลงกระดาษอีกครั้ง

บางช่วงเขาชื่อแผน
บางวันเขาคือนายพิณ
วันที่นึกสนุกเขาคือบุญเฮี้ยง
ประติมากรรมตัวอักษร
ถูกปั้นด้วยชีวิตของคนหลายคน
ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น
ในบ้านที่การกดขี่ไม่สิ้นสุด
กว้างด้วยมิตรภาพของผู้ทุกข์ยาก
ลึกในหัวใจแต่ไม่ซับซ้อน
สูงด้วยซากศพสู่ห้วงหาว
แม้ไม่อาจสอยดาวมาสู่ดิน
ขอเป็นเพียงหนึ่งผัน
เพื่อโน้มตัวทบกันเป็นบันได

และเมื่อเขาตาย
เพื่อนของเขายังอยู่
ลูกของเขายังสู้
หลานของเขายังคงฝัน

นกบางตัวบินจากไปแล้ว
สู่การผจญครั้งใหม่ของเขา

ระลึกถึงพ่อตลอดไป…แด่ วัฒน์ วรรลยางกูร

ฝันให้ไกลไปให้ถึงครับพ่อ