โลกของอดีตกาลอุ้มหยาดเวลาเก่าคร่ำไว้จนชุ่ม
ผนังโลกคร่ำครึนั้นไม่มั่นคงอีกแล้ว
อิฐหินอิ่มอำนาจเบาราณนับวันยิ่งเปื่อยผุ
นับวันยิ่งทลายลง
ถูกแล้ว ! ลูกชาย ลูกสาวของวันพรุ่ง
เสรีภาพ เสมอภาค ภราดรภาพ
เพื่อจะเป็นอย่างที่เธอเป็น
พวกเธอจะสร้างโลกของตัวเอง
ซากปรักพังของวันวานอาจกองก่ายกีดทาง
แต่เพื่อจะสร้างถนนอรุณสู่วันพรุ่งนี้
จะต้องรื้อกวาด เรียนรู้อีกมากนัก
จักต้องลงแรงอีกเหนื่อยไม่น้อย
แต่เธอจะยังมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้
ขณะหยาดเหงื่อแรงงานของเธอ
ยังพร่างหยดลงก่อร่าง
เป็นก้อนอิฐรากฐานค่อยค่อยซ้อนวางสร้างโลกใบใหม่
เธอจะยังปลูกดอกไม้และเขียนบทกวี
เพื่อพรุ่งนี้จักไม่กระด้างจนเกินไป
เธอจักปลูกดอกไม้และเขียนกวี.
nanpoésie
บทกวีโดย อุมมูร์ อัยมีย์
