อนุสาวรีย์อยู่ตรงนั้น
อดีตไม่เคยจากเราไปไหน
สิบปีก่อนหรือสิบปีข้างหน้า
สวนสาธารณะใจกลางเมือง
ฉากชีวิตผู้คนเคลื่อนผ่านไป
รูปปั้นบนแท่นเขาคือใคร
อาจมีใครสักคนจำเขาได้
หรือเป็นวีรชนที่ไร้คนสนใจ
เหล่าวัยรุ่นไถสเก็ตบอร์ดหน้าลาน
อนุสาวรีย์ยืนตระหง่านดั่งสักขีพยาน
คู่รักตีโต้ลูกขนไก่ไปมา
นักศึกษานั่งอ่านบทกวีรักบนขั้นบันได
สิบปีข้างหน้าอาจไม่มีใครจำได้
แต่สิบปีก่อนอาจเคยได้ยินชื่อ
คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นจอมพลผู้นำรัฐประหาร
หลายคนลืมว่ารูปปั้นนั้นดำรงอยู่
อาจหายไปจากห้วงคำนึง
หายไปจากทรงจำร่วมของเมือง
หากไม่ทุบทำลายคล้ายว่าไม่เคยมีอยู่
หรืออนุสาวรีย์อาจรอวันกลายเป็นต้นไม้
อดีตไม่เคยจากเราไปไหน
อนุสาวรีย์อยู่ตรงนี้
ฉากชีวิตผู้คนเคลื่อนผ่านไป
อาจมีใครสักคนจำเขาได้
ใครสักคน
ยืนรอใครบางคน
จนกลายเป็นอนุสาวรีย์
ของใครอีกคน
แต่อดีตไม่เคยจากเราไปไหน.
บทกวีโดย ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง
