ฤดูใด
จึงหนาวยะเยือกอยู่ตีนภู
พลิ้วทิวสนทยอยร่วงใบ
หนาวใด
กว่าเท้าเปล่าเปลือยสัมผัสพื้นเย็นเยียบ
หมอกใด
แน่นหนักกว่าโคลงเคลงของลำเรือ
เสียงใด
ครวญครางและหวาดผวา
ในลำเรือเคว้งคว้างกลางทะเล
ว่างเปล่าใด
ในรอยเท้าเล็กลง เล็กลง
ร่ำไห้ใด
รอคอยการปลอบประโลม
โลกใด
จึงไร้ความเอื้ออารี
ความกรุณาเพียงน้อยนิด
สรวงสวรรค์อยู่หนใด
ความรักจึงโล้อยู่ในสายลม
พลิ้วทิวสนทยอยร่วงใบ
ความว่างเปล่าแสนเปล่าดาย
ร่างใด
ในห่อหุ้มผ้า ไฉนจึงใช่มนุษย์
เบียดเสียดลมหายใจในกล่องคับแคบ
ยัดส่งต่อราวกับห่อพัสดุบู้บี้
ถูกทิ้งไว้ข้างทาง
เงาใด
พะเยิบพะยาบใต้แสงจันทร์
เจ็บใด
ช่างปวดปร่าในความเป็นคน
อิสระใด
จึงได้มาจากความตาย
(แด่ โรฮิงญา ผู้ลี้ภัยและการค้ามนุษย์อันโหดร้าย)
บทกวีโดย ซามิยอ
