น้องม่าน พี่ใคร่อยากเข้าใกล้เจ้าเหลือ
เขยิบสักนิดเถิดคนงาม มาเคียงพี่
ทุกความรู้สึกในใจนี้ พี่จะกระซิบให้เจ้าฟัง
รักแท้รักจริงพี่คือเจ้า
แต่เศรษฐกิจบ้านเมืองเรานั้นตกต่ำ
ค่าน้ำมันค่าของติดเพดาน
เรื่องขันหมากหมายหมั้นจึงอยากเลื่อนไป
โถ่…แม่งามงอนคนดี
เห็นใจเถิดเห็นใจพี่จะได้ไหม
ประชาราษฎร์ต่างก็ทุกข์ถ้วนกันไป
น้องเห็นอนาคตเราตรงไหน ในยุคเผด็จการ
รอก่อน…สัจจะพี่คือสัญญา
ถึงเลือกตั้งสมัยหน้าอาจมีหวัง
พี่ไม่เป็นอย่างคนพูดแล้วกลับลำ
ทุกความสุขจักคืนตามคำสัญญา
ถึงตรงนี้พี่จะบอกก่อนจากเจ้า
เพื่อน้อง เพื่อผองเราคือหน้าที่
พี่ต้องไปถามถึงสิทธิ์เสรี
กับพวกที่ชิงมันไปในสภา
รอก่อนนะ…แม่ตาหวาน
อาจดูเหมือนหน้าที่พี่สำคัญกว่าตัวเจ้า
ยังอีกมากคนลำบากยากกว่าเรา
อย่าคิดเอาสุขแต่ตัว อย่างพวกปรสิต
เป็นจ้าวมิอาจใช่เจ้าชีวิต
เถิดหยุดคิดหวั่นกลัวแทนตัวพี่
ถึงวันไหนประชาธิปไตยได้เสรี
คือวันที่ขบวนขันหมากจักเคลื่อนไป.
บทกวีโดย เกษมะณี วรรณพัฒน์
