ความทรงจำของเรา ในร้านฟาสต์ฟู้ด ในห้าง
อยู่ในอีกหลายร้อยโต๊ะ เก้าอี้ที่เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะสาขาใด
สหายผลักประตูกระจกยกมือทักทาย
เสียงปราศรัยจากลำโพงแตกๆ บนรถเวทีหน้าอนุสาวรีย์เข้ามาเติมจนเต็ม
ทุกสาขาที่ขยายเพิ่ม
ทุกสูตรอาหารใหม่
ที่รสชาติมาตรฐานเหมือนกันทั่วประเทศ
ฉันคิดถึงเธอ
ร้านข้าวมันไก่ที่ใต้หอ
พื้นที่เพียงพอเก็บเชียงใหม่ของป้ายาม ของนักศึกษามานุษยวิทยา
และหมาย ของพี่มีหมายนะครับ
ขออนุญาตควบคุมตัว
น้องให้ความร่วมมือหน่อยครับ
และตัวมันหนักจังวะ ลงรถไป!
ความฝันในรอยยิ้มหนุ่มแก้มบุ๋มจางไป
นอกภาพถ่ายสีอมเหลืองของฟิล์ม
ที่ตอนนั้นราคาไม่ถึงร้อยบาท
ฉันยืนรออยู่บนสถานีรถไฟ
มองผู้คนเดินไปเดินมา
สายฝนสีฟ้ากัดกินผิวหนังและของตัวตนพวกเขา
สร้างรอยแผลใหม่
ผิวหนังร้าว แตก
ผิวหนังเขา ผิวหนังเรา
ไม่เคยจับมือกันเลย
จากทุ่งหญ้าเขียวเล็กสู่ทุ่งหญ้าเขียวใหญ่
นักศึกษานำร้องเพลงเชียร์
ตะโกนถามว่าเราคือใคร เราคือใคร
ควันไฟเผายางรถยนต์ไหม้ศพ
ไม่สามารถระบุชื่ออีกสิบปียี่สิบปีสามสิบปีสี่สิบปี
สู่อนุสาวรีย์ชัยฯ
สู่แยกใจกลางมหานคร
ขอพร ขอรวย ขอลูก ขอหลาน ขอคนรัก ขอชีวิตดี
ขอให้ลูกกระสุนไม่ปักที่หน้าผากคนยืนตรงหน้าสบตากับเรา
ขอรถยนต์ขนควายคันนั้นสะดุดหยุดฉุดรั้งกาลเวลาเสียที
สถานที่ความทรงจำของเราขยายออกไปเรื่อย
ในที่นั่งแถวหลังเมื่อเพลงสรรเสริญดังขึ้น
ในคู่รักที่ผ่านไปผ่านมา
เลือดอาบหน้าดวงตาลืมไม่ไหวขยับตัวเองไม่ได้ถ้าไม่มีใครช่วยพยุง
เสียงกระสุนดัง ปัง!
หลานวัยสิบเดือนร้องไห้
กลบเสียงกระสุนมิด
จากลำโพงหลังหน้าจอทีวี
พวกเขาในบ้านเบือนหน้าหนี
หลังเร่งเสียงเอบีซีมาทับเหนือทุกสัญญาณ
ก้มดูจอของตนต่อ
เสียงของผู้ประกาศใกล้มาก
แตร แตร แตร แตร แตรรถยนต์
ไมโครโฟนบรรยายเพียงพอ ขณะผู้ประกาศพูด
แนวปะทะ
ลำโพงในลำโพงบรรยาย
หน้าจอขึ้นสัญลักษณ์บอกการหรี่เสียง
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหากวัดด้วยหู
ฉันมองภาพต่อมา
เราเดินอยู่ด้วยกันกลางร้านเสื้อผ้าและอาหาร
ชิดซ้ายตามเส้น
ให้ทางขวาเดินสวน
หมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบหมอบ!!
เสียงไซเรนดัง
มีคนหมอบไม่ทัน
หวังว่าจะไม่ใช่
คุณ
บทกวีโดย อมต
