เหว

ราตรีกาลบนบาทวิถี
เป็นของชายชราคนหนึ่ง
เป็นของหญิงสาวคนหนึ่ง
เป็นของสุนัขมอมเเมมตัวหนึ่ง
ที่ปล่อยเวลาทับถมไว้ด้วยความรู้สึกทึมเทา
วางตัวเหยียดยาวซมซบกับเสื้อผ้าเก่าชำรุด
เดียวดายแม้ในเสียงอึกทึกของเมืองโกลาหล

เช้าทุกเช้าควันไอเสียจัดฉากขมุกขมัวในมวลบรรยากาศ
มีลมหายใจปนเปื้อนไปกับการกลืนน้ำลายยืดเหนียวอยู่เบื้องหลัง
ขณะกลไกร่างกายบีบบังคับให้ชีวิตใช้ชีวิต
น้ำสักหยด ข้าวสักเม็ด
ภายในความอ่อนล้าที่โหยหาเหลือเกิน…

สองเท้าเปล่าด้านชาเดินตามทางเตาะเเตะๆ
โซเซไปตามกลิ่นหอมของขยะสดใหม่
ค้นสิ่งที่กลืนลงท้องได้เหมือนเเมวหิวโซ
ต่อชีวิตยืดออกไปอีกหน่อย
มีชั่วโมงที่รู้สึกปลอดภัยอีกครั้ง
แต่ไม่อาจหยุดพายุในห้วงเวลาวังวนนี้ได้

ชีวิตไร้หนทางมักพาคุณกลับมาที่เดิมเสมอ ดิ่งลงเหว

ในความว่างเปล่าคอยอยู่ตรงนั้น
ระหว่างวงล้อมของตึกระฟ้าที่บิดเบี้ยวเเละคดโก่ง
มองภาพซ้อนภาพเป็นภาพหลากภาพสุดเหนือชั้น
สายลมพัดผ่านเพียงความเย็นชา
เดียวดายกับท้องฟ้าที่ดูเหมือนจะสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
บาทวิถีแห่งนี้ที่ก้าวไม่กี่ก้าวก็ดิ่งลงเหว

บทกวีโดย ปภาตพงศ์ วันภักดี