แจกันปากบิ่น

ฉันจัดห้องนอนในรอบปี
เจอแจกันปากบิ่นที่คุณซื้อให้
ฉันเคยเปลี่ยนน้ำและดอกไม้ทุกสัปดาห์
แต่เมื่อคุณจากลาทุกสิ่งทุกอย่างก็เฉาไปหมด

ฉันเดินผ่านสุสาน
ระหว่างทางไปจุดทิ้งขยะ
ชายชราผิวปากขณะกวาดใบไม้
เมื่อเห็นฉันถือแจกัน, เขาจึงเด็ดดอกไม้ยื่นให้

ฉันไม่รู้จักชื่อดอกไม้ดอกนั้น
ดอกไม้อะไรงอกงามจากความตาย
ดอกไม้สีสดและบทเพลงไร้ทำนองของชายเฝ้าสุสาน
ฉันเดินกลับบ้านพร้อมแจกันปากบิ่นและดอกไม้ไร้นาม

ฉันวางแจกันปากบิ่นบนโต๊ะหัวเตียง
รินน้ำเปล่าและปักดอกไม้จากสุสาน
โครงกระดูกและเถ้าถ่านคงเป็นปุ๋ยชั้นดี
ดอกไม้สดใสดั่งดูดกลืนสีสันแห่งชีวิตที่มอดดับไป

ฉันนึกถึงวันที่คุณหมดลมหายใจ…
ความหมายของความตายผลิบานในแจกันปากบิ่น
ร่างของคุณกลายเป็นเสี้ยวหนึ่งของกลีบดอกบอบบาง
ดอกไม้ดอกนี้งอกงามจากโครงกระดูกของคุณ

แจกันปากบิ่น​
รอยตำหนิมีตำแหน่งแห่งลมหายใจ
หากคุณเป็นดอกไม้ไร้นาม, ฉันจะเป็นแจกันปากบิ่น
เพราะดอกไม้ย่อมคู่กับแจกันเสมอมาและตลอดไป.

nanpoésie

บทกวีโดย ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง