ฤดูไหนก็เฮงซวยดีจัง
เราต่อไม่ติดทางความรู้สึก
ฉีกถ่างตัวเรากับเราที่อยากจะเป็น เท่ากับระยะทางไปกลับปรโลก
กลายเป็นใบ้ไปเลยดีกว่า
ถ้าเสียงของเราเหมือนนกกา
ลูกตาหรอ ควักออกเลยก็ได้
ในเมื่อมองเห็นแต่มันก็ไม่ต่างกัน
พร่ำสวดคาถา ‘มีชีวิต มีชีวิต มีชีวิต’
แทนนะโม ตัสสะ ภะคะวะโต
ถ้าเราดีพอสำหรับตัวเอง เราจะไม่พยายามขึ้นอีก
การลืมเรื่องเฮงซวยเมื่อวานจำเป็นมาก
ความจำเสื่อมไปเลยได้ยิ่งดี
อย่านึกผูกพันกับอดีต
เท่าๆ ที่อย่ารวบรัดตัดตอนว่าต่อให้เราดีแค่ไหน
โชคชะตาจะเข้าข้างเรา
ไอ้มวลก้อนความรู้สึกพวกนี้ช่างมลพิษแท้ๆ
นึกสงสัยไม่หาย
เรายังอยู่เพื่อรอดูอะไรกันแน่
อยากสัมผัสมันได้บ้าง
ความสุขโลดโผนน่าอิจฉาพวกนั้น
ใครจะทำอะไรได้
หากฉันเป็นสุขแล้วกับความเชื่องช้าบัดซบนี้
ความฝันฉีกขาดเรื้อรัง
แต่ช่างเถอะ ในเมื่อกำลังเย็บมันอยู่ทุกนาที
ให้ฉันทำมันไปอย่างช้าๆ
ฉันเป็นคนสร้างวิธี — ฉันรู้วิธี
บทกวีโดย เพตรา วิเศษรังสี
