ของสวยๆ งามๆ เขาเรียกเตะตา ลาบแซ่บๆ เกียรติศักดาเรียกเตะปาก

นักมวย ช่างเรียงกระดาษ ช่างเชื่อม ช่างกลึง ดีเจวิทยุ พนักงานเคเอฟซี ผู้ช่วยกุ๊ก พนักงานขายเครื่องใช้ไฟฟ้า เกียรติศักดา จงคิด ทำมันมาทั้งหมดนั่นแหละ และชั่วโมงนี้เขาเป็นพ่อค้าคนทำลาบ ก้อย ซอยจุ๊ เลือดและรากเป็นคนอุบลราชธานี เหตุไฉนไยหนุ่มใหญ่ลูกข้าวนึ่งจึงล่องไหลกลายมาเป็นคนน่านในที่สุด

บทสนทนาแกล้มเพลงหมอลำลูกทุ่ง สลับเสียงครก สาก มีด เขียง และกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเนื้อย่างบนเตาในค่ำคืนนี้มีคำตอบ

 

 

ขึ้นป้ายว่า ‘ลาบอุบล’ ทำไมมาอยู่ถึงที่น่าน

มันก็เหมือนสายน้ำ ถามว่าทำไมแม่น้ำน่านถึงไหลไปถึงกรุงเทพฯ ได้ ใช่มั้ย คนอุบลก็ไหลมาเหมือนกัน ผมมาน่านครั้งแรกปี 44 ชอบบรรยากาศ ธรรมชาติ ชอบอยู่กับป่า ก่อนนั้นพ่อพาไปอยู่พิษณุโลก ผมจบ ม.6 ที่นั่น แล้วต่อ ปวส. เอกคอมพิวเตอร์ ธุรกิจ เหลือวิชาเดียวคือพิมพ์ดีดไฟฟ้า แต่ไม่จบ ตัดสินใจดร็อป ออกมาทำงาน

ความฝันวัยเด็ก โตขึ้นอยากทำอะไร

ทีแรกอยากเป็นนักมวย เคยแข่งขันชกมวยตั้งแต่ ม.3 ทั้งไทยทั้งสากล ตอน ม.5 ไปแข่งเป็นตัวแทนจังหวัดพิษณุโลก ได้เหรียญทองรุ่นไลท์ฟลายเวท แล้วไปชกที่สุโขทัยต่อ เตะคู่แข่งขาหัก ประสานงากัน เขาคงร้าวมาแล้ว เจอเตะสวน อาจารย์ของคู่ชกมาขอซื้อตัวผมจากโรงเรียนเก่าให้ไปอยู่กับเขา อาจารย์ผมไม่ยอม เลยจบ คล้ายความฝันล่ม ช่วงนั้นเราเอาตามความคิดผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าอาจารย์เขาคิดยังไง ถ้าได้ไปต่อป่านนี้ผมน่าจะติดทีมชาติ หรือเป็นครูพละได้

ฝันถัดจากนั้น..

อยากสอบทหาร รับราชการให้พ่อแม่ดีใจ แต่สอบไม่ได้ เลยขอกลับมาจะเรียนต่อ แต่เขาบอกว่าไม่ทันแล้ว ผมเลยไปทำงานที่กรุงเทพฯ อายุ 18-19 ปี เป็นคนเรียงกล่องกระดาษ เรียงได้เดือนหนึ่ง เปลี่ยนไปเป็นช่างทำแม่พิมพ์ แล้วไปเป็นช่างกลึง ทำได้สองสามปีกลับไปหาพ่อที่พิษณุโลก แล้วขึ้นมาน่าน

มาทำอะไร

มาพักผ่อนเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร เป็นจุดพลิกผัน อยากเปลี่ยนงานใหม่ เลยมาอยู่กับพี่ชาย อยู่ได้สักสองอาทิตย์มั้ง ว่างๆ เลยสมัครเป็นพนักงานเคเอฟซีที่โลตัส น่าน เป็นเด็กเสิร์ฟ เช็ดโต๊ะ แล้วดีดตัวเองมาเป็นผู้ช่วยกุ๊ก เงินเริ่มดีขึ้น แต่อยู่ได้ปีเดียวรู้ข่าวว่าพานาโซนิก น่าน เปิดรับเซลส์ ผมก็ลองไปสมัคร คำถามแรกที่เจอคือ เฮ้ย มึงเคยขายอะไรมาก่อนมั้ย ผมบอกว่าไม่เคย เขาถามว่ารู้มั้ยว่าสินค้าพานาโซนิกมีอะไรบ้าง ผมอ่านแคตตาล็อกไปก่อนแล้ว ก็ตอบว่า เครื่องซักผ้า ตู้เย็น แอร์ ตอบตรงๆ ว่าอย่างอื่นๆ ไม่รู้ เขาถามว่าแล้วมึงคิดว่าจะขายได้มั้ย ผมนั่งอึ้งสักพักก่อนตอบไปว่าไม่แน่ใจ แต่ถ้ารับผมเข้าทำงาน ผมจะใช้ความสามารถให้เต็มที่ แกบอก มึงนั่งรอกูก่อน ครึ่งชั่วโมง ลงมาจากออฟฟิศ ถามผมว่าพร้อมทำงานวันไหน ผมตอบว่าพรุ่งนี้ก็ได้

เขาถามว่าทำไมมึงรีบขนาดนั้น ผมบอกว่าผมไม่อยากเป็นคนที่นั่งรองาน เขาตกลงรับผมทำงาน จากนั้นไปอยู่ที่ไหน ยอดขายก็ได้ตลอด จากขายไม่เป็น ก่อนช่วงที่ไม่มีผม ยอดขายพานาฯ ในโลตัสน่าน ได้เดือนละแสนกว่า พอผมมาเดือนแรก ผมทำยอดขายอยู่ที่หกแสนห้า ผมอยู่พานาฯ มายี่สิบกว่าปี เป็นพนักงานขายธรรมดา เซ็นสัญญาจ้างทุกสามปี

ทำไมไม่ย้ายไปที่อื่น ที่นี่มีดีอะไร

ผมเป็นคนที่ถ้าใครให้โอกาสชีวิต เราจะให้เขาตอบแทน อยู่ให้นานที่สุด

แล้วเริ่มมาขายลาบตอนไหน

เขาจะให้ผมย้ายไปประจำที่แพร่ แต่เมียท้องลูกคนแรก ใกล้คลอด ผมเลยไม่ไป พอไม่ไป ทางบริษัทก็เสียโอกาสการส่งตัวกับบริษัทคู่ค้า ผมเลยออกมาทำร้านลาบ แรกๆ ไม่มีคนรู้จัก หาลูกค้ายาก ไม่มีใครกิน

ตกลงออกจากงานหรือยังทำอยู่

ออกหนึ่งปี แล้วกลับเข้าไปใหม่ พอดีบิ๊กซีเปิด เขาเลยชวนไปทำต่อ

ทำไมต้องเป็นร้านลาบ

ก๋วยเตี๋ยวคนขายเยอะ ลาบเหนือ คนขายเยอะ ลาบอีสาน พี่ชายผมเปิดอยู่ก่อนแล้ว ผมคิดว่าเขาทำได้ กูก็ต้องทำได้ ขายประมาณหนึ่งเดือน ผลตอบรับเริ่มดีขึ้น พอจะอยู่ได้

ก่อนจะเปิดร้านต้องฝึกอะไร ยังไงบ้าง

เปิดเลย ไม่ได้ฝึก เปิดใหม่ๆ ลูกค้าที่เคยไปกินร้านพี่ชายบอกว่ารสชาติยังไม่ได้ ไม่ถึง พี่ชายมาเล่าต่อ บอกว่าผมทำรสชาติไม่ถึง ผมปิดร้านเลย ไปนั่งกินร้านพี่ชาย ถามเขาว่ารสชาติที่ถึงๆ มันเป็นยังไง ทำให้กินหน่อย ผมกิน และห่อกลับบ้านมาฝึกทำเอง เอาจนใกล้เคียง หรือไม่ก็ต้องทำให้อร่อยกว่าให้ได้ ทำไป ชิมไป ประมาณสองวัน มั่นใจแล้วเปิดใหม่ หลังจากนั้นมาคำติลดน้อยลง และอยู่มาได้จนทุกวันนี้ ก็ราวๆ เจ็ดแปดปี

ตอนเด็กเคยทำมาก่อนมั้ย

ไม่เคย เพิ่งมาหัด คือทุกอย่างเราจับบ่อยๆ เข้า มันจะถนัดไปเอง

คิดว่าจุดเด่นหรือต่างของร้านนี้คืออะไร

ผมไม่มั่นใจเท่าไรครับว่าต่างยังไง สำคัญคือเวลาขาย ผมไม่เอากำไรเยอะ เอาแค่พออยู่ได้ ให้คนกินอิ่ม มันโอเคแล้ว บางทีผมไปนั่งกินร้านอื่น เบียร์หนึ่งขวด 90-100 กว่าบาท แต่ร้านเราขายไม่เกิน 90 ร้านอื่นขายลาบเนื้อ 70 ขึ้น เราเอาแค่ 60 กำไร 5-10 บาท พอ ขอให้ลูกค้าอิ่ม เราโอเค อยู่กันได้นานๆ ผมไม่เอาแบบหวังรวยทีเดียว มันไม่ยั่งยืน

คนทำลาบต้องมีคุณสมบัติยังไง

เอาง่ายสุด มีใจรักในการทำมั้ย ถ้าเรามีใจรัก ตั้งใจทำให้ดี มันก็ออกมาอร่อย แต่ถ้ารักการขายอย่างเดียว ไม่รักการทำ ปรุงเครื่อง ตามสูตรยังไงก็ช่าง มันก็ไม่อร่อย ไปไม่รอด ถ้าไม่มีใจรักในการทำจริง

ตอนเริ่มทำร้านลาบคุณก็ไม่ได้เริ่มจากใจรัก ถูกมั้ย แล้วทำยังไง กว่าจะรัก ทำไมไม่รักอาชีพอื่น

เวลาเราตั้งใจทำอะไรสักอย่าง ความรักในอาชีพจะเข้ามาเรื่อยๆ เพิ่มเติมรสชาติของมันเอง อยู่ไปก็สนุก เพิ่มเติม ปรุงแต่งรสของมันเอง เหมือนชอบมวย ขยันซ้อม สนุก สบายใจ เป็นธรรมชาติเรา ตอนผมอยู่ ม.3 ผมวิ่งจากบ้านไปโรงเรียน วิ่งลัดป่าไปตามทางรถไฟ พอถึง ซ้อมต่อหน้าครูอีกหนึ่งชั่วโมง ทำให้ร่างกายเราแข็งแรง จริงๆ แล้วการเป็นนักมวยของผมก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยใจรักอะไรมากมาย แต่ที่ทำให้รักคือการซ้อมบ่อยๆ และเริ่มเห็นผลสำเร็จ ทำให้รักในอาชีพ ถ้าทำอะไรก็ช่าง แล้วไม่เจอผลสำเร็จเลย บางทีมันก็มีท้อ

เมนูไหนถนัด หรืออะไรอร่อยบ้าง ร้านนี้

เฉพาะตัวเลยคือแกงอ่อมเนื้ออีสาน เพราะเราคิดในรสชาติการปรุงเอง

ปกติเป็นนักชิมมั้ย ชอบไปกินที่นั่นที่นี่ ?

ไม่ค่อย แต่อย่างเวลาไปทำงาน ไปนั่งร้านอาหาร กินแล้วรสชาติเป็นไง เรารู้ว่าอร่อย ไม่อร่อย เวลาเรามาทำ มันต้องอร่อยเหมือนเขาหรือมากกว่าเขาให้ได้

เมนูถนัดที่ลองมาจากแกงอ่อมเนื้ออีสานคืออะไร

ก็พวกลาบ ก้อย เพราะเราทำบ่อย ส่วนพวกอาหารสุก หรือลาบหมู ถามว่าเชื่อมั่นในฝีมือมากแค่ไหน ก็อาจจะอยู่ที่สักแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าลาบดิบ ก้อย เราถนัด ซอยจุ๊นี่ถนัดเลย

วิธีเลือกเนื้อเลือกหมู ทำยังไง

สั่งมาจากเขียงที่เขาทำสดๆ เชือดช่วงเย็น เรียกว่าออกมาเนื้อยังเต้น เวลาซอย ยังกระตุกมือเราอยู่ มีเจ้าประจำ บอกเขาว่าเน้นสวยๆ หน่อยนะ ถ้าไม่สวย มันไม่ตอบโจทย์ลูกค้า ไม่สวย เราเปลี่ยนเจ้า เพราะเราเป็นคนจ่าย

 

 

 

ลาบอุดร ลาบยโส ลาบอุบล ต่างกันยังไง

ต่างกันที่รสชาติการปรุง

ลาบอุบล เป็นยังไง

คนอุบลเป็นคนทำ (หัวเราะ) ถ้าใครอยากรู้ว่าเจ้าของร้านเป็นคนอุบลมั้ย เวลาเดินเข้าร้านต้องพูดอีสาน คุณจะแยกแยะได้ เพราะอุดร ยโส อุบล เขาพูดไม่เหมือนกัน

ลาบจังหวัดไหนเด็ดสุด

ไม่มีใครเด็ดกว่าใคร อยู่ที่ฝีมือคนทำ ว่ารสชาติเจ้าไหนเตะปากลูกค้าได้ดีกว่า

ทุกวันนี้ วัตถุดิบพวกพริก กระเทียม มะนาว ราคาเป็นยังไง

แพงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าอะไรก็ช่าง แต่คือเราซื้อมาแล้ว ทำแล้วตอบโจทย์ลูกค้า มันก็โอเค ถ้าทำแล้วไม่ตอบโจทย์ อย่างมะนาว ถ้าเราไปซื้อของถูกมา แต่เป็นมะนาวใกล้เน่า รสก็ต่างจากมะนาวสด ร้านนี้ใช้มะนาวสด ไม่ใช้แบบขวด แต่ก่อนเคยใช้ รสชาติมันไม่หอม คือเปรี้ยวจริง แต่บีบออกจากลูกโดยตรงหอมกว่า มะนาวสดต้นทุนแพงกว่า แต่ลูกค้าชอบมากกว่า น้ำย่อยในการเรียกลูกค้ามันโอเคกว่า เราจำเป็นต้องใช้ของแพง

โควิดมา ส่งผลกระทบอะไร แค่ไหน

การขายหน้าร้านมีปัญหา แต่ดีหน่อย เราเปิดรับออร์เดอร์จากพวกทรานสเฟอร์เซอร์วิส ช่วงนี้ลูกค้าหน้าร้านเงียบ แต่ได้ลูกค้าออร์เดอร์เยอะ เทียบแล้วดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน เอาง่ายๆ เนื้อสด เมื่อก่อนผมเอาลงสามกิโลฯ ทุกวันนี้เพิ่มเป็นห้ากิโลฯ เปิดขายตั้งแต่เที่ยงวันถึงห้าทุ่มเที่ยงคืน แล้วต่อลูกค้า ถ้าขาประจำบางคนเขาขอเลตไปถึงตีหนึ่ง ก็ไม่เป็นไร ผมง่วงก็เก็บของ ปล่อยเขานั่งยาวๆ อยากนั่ง นั่งไป อยากกินอะไร สั่งไว้

ตั้งแต่ขายมา เคยเจอพวกเหตุทะเลาะวิวาทมั้ย

ไม่มี เพราะร้านผมป้องกันการทะเลาะวิวาท คือถ้าคนตัวสูงจะเข้ามาในร้านไม่ได้ (หัวเราะ) ไม่มีครับ ไม่เคยเจอ ร้านผม คุณอยากนั่งดึก ผมไม่บ่น ถ้าทะเลาะกัน คุณต้องพิจารณา

ปัญหาอื่นๆ มีอะไรอีกมั้ย ทุกข์ของคนทำร้านลาบคือ..

มันยังหาผู้ช่วยเพิ่มไม่ได้ เอาแบบผู้ช่วยไม่เสียค่าจ้าง (หัวเราะ) จริงๆ สองคนก็ทำไหว สนุกไปอีกแบบ ไม่จำเป็นต้องมีลูกน้อง ถ้ามีเยอะ ทุกอย่างยิ่งเหนื่อยกว่าเดิม เพราะเราควักหลายทาง มันไม่ง่ายที่จะหาคนที่รู้ในเครื่องปรุงแต่ละอย่างว่าต้องใส่อะไร ร้านนี้ ถ้าเครื่องปรุงไหนขาด ผมปิดแอปฯ เลย หยุดรับออร์เดอร์ ถ้าเครื่องปรุงไม่ครบ ผมไม่ทำ ฝืนไม่ได้ รสชาติจะเพี้ยน เพราะถ้าเครื่องปรุงหลักขาด ไม่สมบูรณ์ ลูกค้ากินไป ตำหนิไป หนึ่งปากต่อหนึ่งปาก ไม่คุ้มเลย สู้เราปิด เพื่อไม่ให้เสียลูกค้าดีกว่า เพราะเสียลูกค้าแค่หนึ่งวัน กับเราเสียลูกค้าปากต่อปาก มันจะมีผลเยอะกว่า

ถ้าคนไม่กินลาบ สามารถทำลาบให้อร่อยได้มั้ย

ไม่ได้ คุณจะรู้รสชาติได้ยังไง อาหารแต่ละอย่าง ถ้าเราไม่กิน เราก็ไม่รู้ ถามว่าเบียร์กับน้ำเปล่า ต่างกันมั้ย ถ้าเราคิดว่าน้ำเป็นเบียร์ มันก็ผิดแล้ว เห็นมั้ย ลาบเหมือนกัน ถ้าคุณไม่กิน ไม่ชอบกิน แล้วจะมาทำให้มันอร่อยได้ยังไง

ต่อให้ทำตามสูตรเลยก็ไม่ได้ ?

รสชาติไม่เหมือน น้ำหนักมือในการปรุง ใส่อะไรก่อนหลัง สำคัญนะ แต่สำคัญสุดคือน้ำหนักมือ

เคยเจอคนทำร้านลาบที่เจ๊งมั้ย สาเหตุเพราะอะไร

พนัน ถ้าเจ้าของร้านติดพนัน ไปแน่นอน ถ้าเป็นนักพนันยังไงก็ไม่รุ่ง

คุณเล่นบ้างหรือเปล่า

ผมไม่เล่น อย่างหวย โอกาสที่จะซื้อประมาณปีละสองถึงสามใบ เพราะผมไม่ชอบเสี่ยงโชค กว่าจะถูก มันกินเงินเราไปเยอะ การพนันตัดเลย ผมไม่เอา

ดื่มมั้ย

บ้าง แต่ไม่ถึงกับเมาสะเปะสะปะ เรากินแบบรู้หน้าที่ รู้ตัว ส่วนมากกินกับคนสนิท อยู่คนเดียว ไม่กิน หรือกินก็หนึ่งกระป๋อง พอ กินเยอะกว่านั้น ต้นทุนเราหายหมด

แล้วคิดว่าเหล้ากับลาบมันของคู่กันหรือเปล่า

มันต้องมี ลาบดิบ ต้องมีของตัดคาว เหล้ากับลาบ ของคู่กัน

เคยคิดถึงวันเลิกมั้ย วันหนึ่งจะเลิกขายลาบ ?

ไม่เลิก

มีแผนย้ายออกจาก จ.น่าน ?

โอกาสย้ายยังไม่มี เพราะบ้านอยู่นี่แล้ว เป็นคนน่านเต็มตัว มีบ้าน มีสวน

ชอบอะไรที่น่าน

บรรยากาศสบาย กลางป่าเขา เราเคยอยู่เมืองใหญ่มา ไม่ว่าอุบล พิษณุโลก มันยุ่งเหยิงนะ อยู่แบบนี้สบายใจกว่าเยอะ เครียดๆ โดดลงแม่น้ำเลย ใกล้ด้วย ไปโผล่ไหนก็แล้วแต่ (หัวเราะ) ชอบแม่น้ำ บางทีพาลูกไป ลูกสองคน แปดขวบคนหนึ่ง อีกคนสามขวบ

อยากให้ลูกทำอาชีพอะไร

อะไรก็ได้ที่เขาชอบ เลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นทหาร เป็นหมอ ขอแค่มีใจรักในอาชีพ เลี้ยงตัวเองได้

คิดว่าจะส่งเรียนไปถึงไหน

ถ้าตั้งใจเรียน และเรายังมีแรงหา ก็ส่งไปเรื่อยๆ ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเขาเองว่าจะเลือกทางไหน เหมือนเรา พ่อแม่อยากให้เป็นทหาร สุดท้ายเราอยู่อย่างนี้ ฉะนั้น ถามว่าจะส่งไปถึงไหน อนาคตเรามองไม่เห็น ถ้าเขาเรียนไม่ไหว ก็ต้องทำใจ เข้าใจ สุดท้ายคนเรียนสูงกับเรียนต่ำมันอาจไม่ต่างกัน เรียนสูงได้แค่วุฒิการศึกษา แต่ถ้าเรียนต่ำ เราสอนให้เขาใช้ชีวิตเป็น การใช้ชีวิตเป็นมันจะดีกว่า

ถ้าลูกบอกว่าอยากทำร้านลาบ ?

ได้ ไม่เป็นไร เราสอนให้เขาทำ หรือวันหนึ่งอยากกลับไปเรียนใหม่ ก็ให้เขาเรียนต่อเติมภายหลังได้ ปริญญาไม่สำคัญหรอก สำคัญคือการใช้ชีวิตของเขา ทำยังไงให้เขาอยู่ร่วมกับสังคมได้

ถ้าใช้ชีวิตแบบเข้ากับสังคม เพื่อนฝูง ญาติพี่น้องไม่ได้ มันก็ไม่มีค่าที่จะเรียนสูง ผมไม่คาดหวังอะไรกับลูกมาก เพราะเราเคยคาดหวังชีวิตเราเอง แต่ความหวังนั้นมันพลิกได้ อนาคตไม่แน่นอน เพียงแค่ว่าเราทำทุกวันนี้ให้มันดี ก็พอ

อะไรทำให้คนคนหนึ่งไปรอด กับอีกคนที่ไปไม่รอด

อยู่ที่ความมุ่งมั่น ตั้งใจที่จะทำ บางคนเขาตั้งใจเรียนจริง แต่จบออกมา ทำอะไรไม่ถูก ผมจบแค่ ม.6 แต่มั่นใจว่าพาชีวิตไปรอดแน่นอน ไม่กังวล ไม่ทุกข์ในเรื่องนี้ ดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้

ภาคภูมิใจในชีวิตคนทำลาบ ?

ภูมิใจครับ คือมันก็ดี ทำให้เราได้รู้จักลูกค้าหลายคน หลายแบบ ได้เพื่อนหลายประสบการณ์ เป็นเซลส์ หรือทำงานบริษัท ไม่ได้ประสบการณ์เท่านี้

ร้านลาบมีกี่ร้าน ในเมืองน่าน

น่าจะ 12-13 ร้าน

ร้านนี้อยู่อันดับไหน ของใครอร่อยสุด

ไม่เคยประเมิน แต่ลูกค้าก็ให้กำลังใจดีอยู่ เขาบอกเคยไปกินที่นั่นที่นี่มา แต่ร้านนี้อร่อยกว่า เหมือนให้กำลังใจในการต่อสู้ เราพยายามรักษาคุณภาพไว้ให้ดี

ไปกินลาบเจ้าอื่นๆ บ้างมั้ย

เคยไปบางที่แล้วไม่ไปอีกเลย เพราะรสชาติมันไม่ใช่ สั่งว่าเอาลาบอีสานขมๆ พอกิน ข้าวคั่วก็ไม่มี ที่สั่งขมๆ ได้แต่ขี้เพลี้ย ดีก็ไม่ใส่ ผมว่ามันไม่ถึง กินแล้วมันไม่ใช่ เลยไม่ไป แต่บางเจ้า เช่น ลาบยโส ตรงปางค่า โอเคนะ ยังได้อยู่

ลาบอุบลมีของเจ้าอื่นอีกมั้ย ที่น่าน

ร้านพี่ชายผม อยู่หลังเซเว่นฯ ข้างโลตัส เป็นมุมหลบเมียได้ เปิดก่อนผมเจ็ดปี ลูกค้าเขาเยอะ

พี่น้องสองคนทำร้านลาบเหมือนกัน ?

พี่สาวอีกคนก็เป็นกุ๊กอยู่ที่พิษณุโลก

พ่อแม่ขายอาหารหรือเปล่า

รับจ้างทั่วไป อัดอิฐบล็อก ที่ย้ายไปอยู่พิษณุโลกก็เพราะไปทำอิฐ ที่อุบล ไม่สนใจแล้ว ปู่ย่าจะยกให้ใคร ยกไป เรามาอยู่ทางเหนือแล้ว ลุยเอง หาเอง พ่อแม่มีแขนขาให้ก็คือดีสุด ภูมิใจ เกิดมามีร่างกายแข็งแรง จบ จะหวังให้มันได้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นไปไม่ได้

 

 

 

ที่เคยใฝ่ฝันว่าอยากเป็นทหาร อยากเป็นนักมวย ตอนนี้เหลือความฝันอะไรอีกมั้ย

การเกษตร ผักสวนครัวสำคัญสุด อาหารสำคัญสุด คนอื่นต้องใช้ตลอด ผมเองทำร้านลาบก็ต้องใช้ตลอด กำลังถางป่า ฝนมา หญ้าเยอะ ผมมีที่สี่ไร่ เป็นไม้สักสองไร่ ก็กำลังคิดจะหาวิธีขายไม้สัก ตัดสักขายเอาทุนคืนมาก่อน แล้วไถที่ ปรับหน้าดิน ปลูกผัก มะละกอ มะนาว ตะไคร้ สำคัญ จำเป็น กล้วยก็ได้ขายตลอดปี ผมศึกษาอยู่เรื่องการเพาะปลูก ทำยังไงให้ได้ผลดก ให้ต้นมันไม่สูงโด่

อยากให้รัฐบาลทำอะไร

ดีสุดคือลดภาษีทุกอย่าง ภาษีโรงเรือน ที่ดิน รายได้ เพราะคนไม่มีจะกินแล้ว

เท่าที่พอได้คุยกับลูกค้าตอนนี้ เขาว่ายังไงกันบ้าง

ก็ตั้งแต่บริหารมา คนไทยเคยมีความสุข ทุกวันนี้สุขเยอะกว่านั้น (ยิ้มเย้ยหยัน) ทุกอย่างค้าขายดี มีที่ ก็ขายที่ มีบ้านก็ขายบ้าน มีรถก็ขายรถ ขายดีหมดทุกอย่าง ขายจนไม่เหลือ โลงศพก็ขายดี

เคยมีช่วงแย่ๆ มั้ยชีวิต ที่ถือว่าเป็นเหตุการณ์หนักหน่วง

ตอนขึ้นมาพิษณุโลกใหม่ๆ พ่อไม่ค่อยสบาย แม่แยกทางกับพ่อ เราก็ไม่รู้ทำไง ทำกับข้าวไม่เป็น นั่งกินข้าวกับน้ำปลา ขีดสุดแค่นั้น ต่ำกว่านั้นไม่มี คนเราเมื่อจะถึงขีดต่ำสุด เราต้องดิ้นให้ได้ ทุกคนมีหนทางดิ้นได้ ไม่มีก็หาให้มี พ่อผมสอนว่าลูกอีสาน จงเป็นปลาหมอ อย่าเป็นปลาช่อน

เป็นยังไง

เวลาน้ำแห้ง ปลาช่อนมุดโคลน ตายอยู่กับที่ แต่ปลาหมอจะไม่อยู่กับที่ ไสเหงือกไปเรื่อย แหล่งน้ำอยู่ที่ไหน มันไปจนถึง คือชีวิตต้องเดินหน้าต่อให้ได้ เจออุปสรรคอะไรก็ช่าง ต้องหาทางรอดให้เจอ

ไม่เคยแย่ถึงขั้นขอใครกิน ?

ไม่เคย ไม่มีก็สู้และดิ้น อย่าไปขอ เพราะขอเมื่อไร ถึงต่ำสุดแน่นอน ถ้าเราสู้ ดิ้นรนหาหนทาง ก็จะรอดตลอด หรืออย่างเวลาเหนื่อยๆ ก็อย่าไปทำให้เครียดเพิ่มอีก ปล่อยให้มันเป็นไปตามกาลเวลาดีกว่า คนแก่อยากกลับมาหนุ่ม ทำยังไงให้เต่งตึง ดึงผิวหนัง มันก็ได้แค่นั้น ผมว่าตัวเราแก่ได้ แต่ใจเราห้ามแก่ ใจแก่เมื่อไร ก็จบ

ขายของไป เปิดเพลงฟังไปแบบนี้ทุกวัน ?

ก็อยู่แบบนี้ บางทีก็ร้องคาราโอเกะ ผมเคยแต่งเพลงเองนะ

เห็นสาวๆ มานั่งกินข้าวที่ร้าน (ร้องเพลงออกมาให้ฟัง) จำได้หรือเปล่าว่าเรากินข้าวโต๊ะไหน อยู่ที่ร้านใด เจ้าจำได้ไหมคนดี สัญญาเคยให้ หากเราห่างกันเป็นปี สองเราจะจำวันที่ที่เรากินข้าวด้วยกัน

แต่งเพราะเราเห็นเหตุการณ์มา วันแรกๆ เขามาด้วยกัน หลังๆ ไม่มา เอ๊ะ เลิกกันแล้วเหรอ เลยจินตนาการว่าสุดท้ายสาวคนนี้ไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ผู้ชายรออยู่ที่ร้านเดิม

เล่นดนตรีไม่เป็น แต่แต่งเพราะชอบฟังเพลง ผมเคยเป็นนักจัดกรายการวิทยุสวนหลวงเรดิโอ ที่กระทุ่มแบน สมุทรสาคร เป็นดีเจอยู่สามปี

ไปทำได้ยังไง

เขาเปิดรับสมัคร ฟังแล้วก็ไม่น่ายาก เราลองเข้าไป ก็ได้

แล้วทำไมถึงเลิก

สมัยผมจัด เมียนายกฯ อบต. ส่งข้าวส่งน้ำหน้าโรงกลึงทุกวัน บางทีซื้อกางเกงมาให้ สักพัก รับเราขึ้นรถพาไปเที่ยว ตั้งแต่นั้นมาคิดว่าไม่ไหว เลยออก ตอนมาอยู่น่านใหม่ๆ ก็เคยไปจัดรายการที่สถานีวิทยุธงชัย เรดิโอ ทางไปพระธาตุแช่แห้ง แต่ช่วงหลังทำแล้วไม่ได้เงิน เลยเลิก อีกอย่าง ถ้าเราไปทางนั้น ระยะยาวไม่น่าจะได้อยู่กับลูก เดี๋ยวก็ต้องมีแม่ยก มีอะไรอีก ไม่น่าจะรอด

แบ่งเวลายังไง กับการทำงานสองอย่างอยู่ตอนนี้

ตื่นเช้าไปขายเครื่องใช้ไฟฟ้า เลิกงานหกโมง ก็มาต่อที่นี่ เป็นเจ้านายตัวเอง แฟนเปิดร้านประมาณสิบเอ็ดโมงหรือเที่ยง ขายรอเราไป พอหกโมงถึงเที่ยงคืน ผมรับช่วงบริหารต่อ

รายได้ทางไหนมากกว่า

มันประกอบกัน ขายลาบเป็นเงินหมุน ได้ทุกวัน และเราเป็นเจ้านายตัวเอง แต่เราต้องหาต้นทุนที่เพียงพอก่อน ทำลาบอย่างเดียวอาจพอได้อยู่ได้กิน แต่ถามว่าพอใช้จ่ายทุกอย่างมั้ย มันไม่พอ บ้าน รถ เรายังต้องอาศัยเงินเดือนผ่อนส่งอยู่ เงินจากร้านลาบใช้ในชีวิตประจำวัน ส่งลูกเรียน เรียกว่าภายในห้าปีนี้ยังไม่เลิกเป็นเซลส์แน่ๆ ต้องทำคู่กันไป และเรายังไหว เป้าเดือนละล้านห้า ยังทำได้อยู่ เซลส์ยืนคู่ สองคนต้องทำให้ได้ล้านห้า อีกอย่าง เครื่องใช้ไฟฟ้า เราขายได้ ซ่อมได้ เครื่องทำน้ำอุ่นเสีย เราซ่อมเป็น มันก็มีรายได้เพิ่มเข้ามา เครื่องซักผ้า ซ่อมได้

คิดว่าจะเช่าที่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ หรือหาที่ใหม่ ย้ายไปอยู่บนที่ของตัวเองสักวัน ?

ต้องมีให้ได้ ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวของเรา ไม่เสียค่าเช่า บรรยากาศดี มีที่จอดรถ ตอนนี้ลูกค้าหาที่จอดยาก บางคนอยากมานั่งกิน ก็ไม่สะดวก

ความรู้สึกต่อชีวิต ณ วันนี้เป็นยังไง

สู้ ถ้าไม่สู้ รับรองไม่รอด ต้องสู้เท่านั้นจึงจะถึงเส้นชัย ถ้าท้อ ก็จบ

เวลาเหนื่อยมากๆ ทำยังไง

พัก หาบรรยากาศที่ดีๆ

เช่น..

เข้าสวนของเราดีที่สุด

ไปเที่ยวมาทั่วเมืองน่านหรือยัง

ก็พอสมควรนะ ถามว่าชอบที่ไหน ตอบยาก เพราะสวยหลายที่ ถ้าต้องเลือกสักที่ก็คิดว่าน่าจะเป็นแม่จริม บรรยากาศมันโอเค นอนบนอุทยานฯ เช้ามา ลงเล่นน้ำ ผมเคยไปล่องแก่ง มันเป็นความสนุกอีกแบบหนึ่งที่เราประทับใจ ได้เห็นน้ำเห็นปลา บางทีก็แอบคิดนะว่า แม่งเอ๊ย ปลาตัวใหญ่ อยากกินว่ะ.

 

 

nandialogue

เรื่อง: วรพจน์ พันธุ์พงศ์

ภาพ: อธิวัฒน์ อุต้น