ณ ที่ที่เราควรมีชีวิต

สวัสดีพี่หนึ่งจากกรุงเทพฯ ครับ

ขออภัยที่ส่งจดหมายมาให้โคตรช้า (นิสัยแย่ๆ นี่แม่งทำโคตรง่าย ลองทำไม่กี่ครั้งก็เริ่มติดใจจนเคยตัว และเริ่มทำบ่อยเกินไปแล้ว 55) ตั้งแต่กลับมากรุงเทพฯ เมื่อกลางสัปดาห์ นอกจากมีงานที่โรงพิมพ์ให้สะสางจัดการแล้ว การนัดหมายมิตรสหายและครอบครัวเพื่อดื่มกิน พบปะ โอบกอดให้หายคิดถึง ก็ดูดกลืนเวลาทั้งหมดของผมในกรุงเทพฯ ไปจนหมดสิ้น การที่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ท่ามกลางผู้คนก็พลอยทำให้เวลาคิด อ่าน เขียน น้อยลงไปอย่างมีนัยยะ เพิ่งมีเวลาช่วงเช้าวันเสาร์นี่แหละครับ ที่พอได้นั่งนึกถึงสิ่งที่อยากเล่าให้พี่ฟังระหว่างดื่มกาแฟและนั่งดูดยาข้างๆ บ้าน มุมเดิมที่ผม พี่ และน้ากิต ดื่มกินกันต่อในคืนวันงานคุยเรื่องหนังสือ ‘เราต่างมีแสงสว่างในตัวเอง’ ไม่กี่เดือนก่อน 

ย้อนคิดไป ไอ้พื้นที่ตรงนี้ของบ้านนี่แหละคือจุดเกิดเหตุหลายๆ อย่างในชีวิต ดื่มกิน ปรับทุกข์ แบ่งปันสุขกับเพื่อนๆ ดูดกัญชากับเมียและพี่น้อง ทะเลาะกับน้องชายและพ่อ ละเมียดกาแฟยามเช้า ใคร่ครวญกับความเป็นไปในชีวิตยามค่ำคืน มันเป็นชายคาบ้านที่ไม่ลึกลับหรือเป็นส่วนตัวมากนัก แต่ก็ไม่โจ่งแจ้งเปิดโล่งให้ใครเห็นได้ถนัด พื้นที่ธรรมดาจึงกลายเป็นทำเลศักดิ์สิทธิ์ด้วยเหตุการณ์หลายอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต 

ถ้าให้นักจิตวิญญาณนิยมกล่าว ก็คงจะบอกว่าจุดนี้มีแหล่งพลังงานจนก่อให้เกิดการขับเคลื่อนในจิตใจของผู้คนที่ผ่านไปและผ่านมา

ย้อนไปสักสามสิบปีก่อน เดินจากจุดนี้ไปไม่กี่ก้าวก็จะถึงศาลาปูนที่อากงของผมมักจะเดินมานั่งตลอดทั้งวันเพื่ออ่านหนังสือพิมพ์จีน ชงโสม คุยโทรศัพท์กับเพื่อน และสูบบุหรี่ 

ว่ากันว่าคนเรามักจะเหมือนกับปู่ย่าตายายมากกว่าพ่อหรือแม่ ผมคิดว่าน่าจะจริง เรื่องนึงที่ผมน่าจะเหมือนกับอากงมากๆ ก็คือการสรรหาของอร่อยๆ กิน ขับรถไปกินอะไรไกลๆ นี่เป็นเรื่องปกติ แต่ก่อนอากงเคยทำงานในเรือสินค้า ล่องจากกรุงเทพฯ ไปจังหวัดทางใต้ซึ่งรวมถึงสุราษฎร์ธานี เพื่อขนสินค้าและมะพร้าวมาขายที่กรุงเทพฯ 

ผมว่าเป็นไปได้มาก ที่แกอาจเคยลงเรือไปเดินเล่นชายหาดบนเกาะพะงันหลายสิบปีก่อนที่หลานชายคนนี้จะลองไปใช้ชีวิตที่นั่น 

ก่อนกลับมากรุงเทพฯ ครานี้ ผมพบชาวกรุงอีกสองคนที่เริ่มอพยพไปเกาะพะงัน หนึ่งเป็นศิลปินสาวที่ผลงานศิลปะแนวเซอร์เรียลขายดิบขายดีในแกลเลอรี่แถบราชประสงค์ เธอย้ายมาอยู่ที่เกาะในเวลาเดียวกับพวกเราคือเดือนสิงหาคมเมื่อปีก่อน เธอว่าเกาะพะงันซึ่งหมายรวมทั้งสถานที่และผู้คนช่วยเยียวยาจิตใจและปมชีวิตในอดีตของเธอ นอกจากจะนั่งทำงานในบ้านพักใกล้ๆ โรงเรียนของลูกผมแล้ว เธอมักออกไปนั่งคาเฟ่เพื่อชมวิว วาดรูป พายเรือแพดเดิ้ลบอร์ด พูดคุยสร้างสัมพันธ์กับเพื่อนนานาชาติ และชมดนตรีสดที่เซนบีช 

อีกหนึ่งเป็นนักออกแบบสาวที่มาทดลองอยู่ที่เกาะพะงันพร้อมกับแมวของเธอ เธอลองอยู่ได้เดือนสองเดือนก่อนตัดสินใจจะย้ายมาอย่างถาวรอีกหนึ่งปีในไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ เธอว่าการหาบ้านพักให้เธอและแมวนั้นแสนยากเย็น ส่วนใหญ่แล้วบรรดารีสอร์ทมักไม่อนุญาตให้แมวลงทะเบียนเป็นผู้เข้าพัก เธอเพียรหาและพอหาได้ก็พยายามอยู่อาศัยอย่างเรียบร้อยเพื่อทำให้เจ้าของรีสอร์ทมั่นใจว่าแมวของเธอเป็นแขกที่น่ารัก ไม่สร้างปัญหาใดๆ 

ไม่กี่สัปดาห์ก่อน เธอแวะมาผมที่บ้านแล้วเล่าให้ฟังว่าได้ทำสัญญาเช่าห้องพักกับรีสอร์ทอีกแห่งสำหรับการอพยพมาเกาะครั้งถัดไปแล้ว เจ้าของรีสอร์ทใหม่ถามเธอว่าเคยพักที่ไหนมาก่อนรึเปล่า เพียงเธอเอ่ยว่าเคยพักที่รีสอร์ทไหนมาก่อน เจ้าของรีสอร์ทใหม่ก็แทบจะตกลงให้เธอและแมวเข้าพักในทันที ที่เกาะพะงันบรรดาเจ้าของรีสอร์ทมักจะรู้จักและรู้ทางกันหมด การที่แขกคนใดเคยพักที่ไหนมาก่อนอย่างไม่มีปัญหาก็คล้ายๆ จะเป็นวีซ่าให้พักในรีสอร์ทถัดไปได้โดยอัตโนมัติ 

บ้านพักบนเกาะกำลังเป็นที่ต้องการอย่างมากจากทั้งคนต่างชาติและคนไทยจากเมืองอื่นๆ ราคาค่าเช่าบ้านในพะงันสูงเกินกว่าบ้านลักษณะเดียวกันในเกาะสมุยไปแล้ว ที่จริง บ้านว่างๆ บนเกาะนั้นยังมีอีกเยอะ แต่มักไม่ถูกจริตผู้คนกลุ่มใหม่ที่อพยพเข้ามา ลักษณะอันไม่พึงประสงค์ของบ้านพักเดิมๆ เหล่านี้ก็อาทิเช่น มืดเกินไป ไม่มีครัวหรือครัวเล็กเกินไป ระเบียงแคบ ปลวกเยอะ บันไดชันและสูงเป็นอันตรายต่อเด็ก 

เรื่องเหล่านี้ไม่เป็นปัญหาในอดีตเพราะนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นแบ็คแพคเกอร์มองหาที่พักระยะสั้นที่พร้อมจะเผชิญและเอ็นจอยกับทุกความแปลกใหม่ในชีวิต แต่เมื่อสถานการณ์เปลี่ยน ผู้คนเริ่มมองหาสิ่งที่เรียกว่า ‘บ้าน’ ของพวกเขาได้จริงๆ อาคารร้างและว่างหลายหลังที่ตั้งอยู่ในปัจจุบันจึงทำให้เราเห็นถึงอดีต และอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นบนเกาะแห่งนี้

แม้ว่าในทางกฏหมายชาวต่างชาติจะไม่สามารถซื้อที่ดินในประเทศนี้ได้ แต่ก็นั่นแหละครับ อะไรๆ ก็เป็นไปได้ในดินแดนนี้ ฝรั่งบางคนโดยเฉพาะชาวอิสราเอลเริ่มซื้อที่ดินและปลูกบ้านกันเองแล้ว ก็ในเมื่อแลนด์ลอร์ดไม่ปรับตัว ผู้มาเยือนกลุ่มใหม่ๆ จึงเริ่มแสวงหาหนทางทำให้ชีวิตดีขึ้นด้วยตัวเอง ผมเองมองความเคลื่อนไหวนี้ด้วยความสนใจ กำลังวางแผนการสร้างอะไรทำนองนี้เหมือนกัน แต่ใจไม่อยากทำแค่บ้านเดี่ยวแบบไพรเวทพูลวิลล่าให้เช่า 

สำหรับผม ถ้าสร้างแบบนั้นมันดูไม่เป็นพะงันเอาเสียเลย พะงันมันคือผู้คนในชุมชนที่เปิดกว้างและเอื้อเฟื้อ ผมกำลังคิดถึงหมู่บ้านนานาชาติ นานาอายุ และนานาอาชีพ ที่มีพื้นที่ส่วนกลางให้ผู้พักอาศัยได้ใช้ร่วมกัน อาทิ สระว่ายน้ำ ลานปิ้งย่างบาร์บีคิว เล้าไก่ไว้เก็บไข่กิน แปลงผักสวนครัว เครื่องซักผ้า การาจไว้ทำงานไม้หรืองานช่าง สนามเด็กเล่นใต้ร่มไม้ 

ที่สำคัญ ค่าเช่าระยะยาวต้องไม่แพงเกินไปเพื่อดึงดูดคนได้หลากหลายฐานะ เสมือนเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ผู้คนหลากหลายได้แลกรอยยิ้มและพึ่งพาอาศัยกัน 

ถ้าสร้างสำเร็จ มันคือทริบิวต์ของผมต่อเกาะพะงัน มันคือความประทับใจและประสบการณ์ชีวิตที่นายชัยพรได้รับจากพะงันและผู้คนบนเกาะแห่งนี้ 

ไว้โครงการเป็นรูปเป็นร่าง ผมจะนำเสนอหมู่บ้านแห่งมิตรภาพนี้กับคุณวรพจน์อีกครั้งครับ

ด้วยรักและมิตรภาพ

จ๊อก

ตอบ จ๊อก