“..ครึ่งกลางค้างคา เอามาให้ใคร”
เอาไปเถอะ จะเอาไปไหนก็เอาไป มันไร้ค่า ไม่มีความหมาย คงราวๆ นี้มั้ง ใจพี่ป้อม อัสนี ตอนร้องออกมาเป็นเพลง
ใกล้ชิดสนิทสนม สมประโยชน์ บวก ลบ คูณ หารแล้ว ก็มีแต่รุ่งกับรวย นักจิตวิเคราะห์แล้วสรุปเป็นแบบว่า เมื่อตกลงปลงใจได้สมประสงค์ได้ตามเจตจำนงของทั้งสองฝ่ายแล้ว มันก็กลายเป็นรักแล้วรวย
“ความรักที่แท้ไม่ใช่ความซื่อสัตย์ ยิ่งไม่ใช่การเรียกหาความซื่อสัตย์
ความรักคือโอกาส ไม่ใช่การจำกัดโอกาส
ความรักมีอิสรเสรี..”
“..ผมรักเธอในทันที นึกแปลกใจตัวเอง ทำไมจึงไม่เจียม ทำไมจึงปล่อยตัวเดินเข้าไปหาความผิดหวัง จริงๆ เธอเป็นใครผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำ แล้วผมก็รู้ว่า ไม่ใช่เพราะความไม่ประมาณตัว ผมไม่ได้เพรียกหาความเจ็บปวดผิดหวัง ผมเพียงแต่พร้อมเผชิญมัน สิ่งนี้เองที่เรียกว่าความรัก..”
แล้วความรักแบบไหนที่ทำให้หนุ่มสาวของ บินหลา สันกาลาคีรี กลายร่างเป็นนกก้อนหิน
ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบพี่ป้อม ร็อกสตาร์ ความรักแบบนักจิตวิทยา รักของใครต่อใคร หรือหนุ่มสาวร่วมสมัย ก็เหมือนกันหมดแหละ
ทุกๆ ความรักมีเจ้าของ มีคนรักและคนถูกรัก
เคมีของรักไม่ใช่สารแขวนลอยได้ในอากาศ จึงต้องการพื้นที่ มีที่ก่อเกิด มีที่ทำการ ส่วนพื้นที่เกิดก่อนมีสาระ หรือสาระเกิดก่อนพื้นที่ และดำรงอยู่เป็นนิรันดร์หรือไม่นั้น เป็นหน้าที่ของนักปรัชญา ปล่อยให้เขาเถียงกัน
โจทย์ของเราตอนนี้คือมองให้เห็นเป็นภาพ ภาพความรักของนักเขียนนามบินหลา ภาพความรักที่อยู่เหนือกาลเวลา
“..หนึ่งปีมีสี่ฤดู ต่อให้อีกสี่ปี ก็แค่สี่ฤดู ฉันไม่ได้รอเธอนานกว่านี้..”
ข้อความให้ความหวังนี้มีไออุ่น นั่งทบทวนความรักนั้นอยู่นาน ก็มีคำถาม แล้วเราจะสื่อสารผ่านสัญลักษณ์อื่นได้อย่างไร
ภาพร่างชายหญิงมากมายเกิดขึ้นในหัว แล้วเราก็ร่างๆๆๆ เพื่อเลือก
อ่านหนังสือให้จบ คิดให้เห็นภาพ แล้วลงมือ เป็นขั้นตอนของคนเขียนรูป ร่างภาพจากความคิดรางๆ ไม่คาดหวังว่าจะได้อะไร เพียงถอดสิ่งที่เห็นออกมาเป็นภาพให้ได้ จะร่างด้วยดินสอบนกระดาษ ด้วยวัสดุอะไรก็ได้ ด้วยสิ่งที่มี ร่างไปคิดไป เหมือนซ้อมมือ
ถ้าขีดเขียนบนกระดาษก็ง่ายมากที่จะขยำลงถังขยะ เมื่อไม่ได้ดังใจ ระหว่างร่างภาพ สิ่งต่างๆ จะปรากฏตัวขึ้นมาเอง หายใจอยู่กับภาพเลือนรางที่ชัดเจนขึ้น ความงามที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ จะบอกเราเองว่าพอ จากนั้นก็ไม่ใช่หน้าที่ของเรา
พอใจแล้วก็จบ เสร็จงาน
ภาพนี้ขนาด 15×21 นิ้ว เราเริ่มด้วยการกลิ้งพื้นด้วยสีอะคริลิก รอให้สีพื้นแห้ง แล้วใช้เกรียงปาดรูปทรงด้วยสีอะคริลิกอีกครั้ง หลังจากนั้นลากเส้นด้วย CARRE PASTEL
เราว่าวาดรูปก็เหมือนความรักแหละ
บางรัก เหมือนจงใจปล่อยตัวเดินเข้าไปหาความผิดหวัง หรือสมหวังก็ไม่อาจคาดเดา
วาดรูปต่างจากความรักตรงที่วาดเสีย ก็แค่ทิ้งไป แล้วเขียนใหม่
แต่กับความรักที่ต้องจากกันไป อาจไม่ง่ายดาย.
เรื่องและภาพ สุมาลี เอกชนนิยม
เกี่ยวกับผู้เขียน : สุมาลี เอกชนนิยม จิตรกรชาวร้อยเอ็ด จบช่างศิลปแล้วไปต่อจุฬาฯ ก่อนบินลัดฟ้าสู่มหาวิทยาลัย Sorbonne กรุงปารีส แสดงเดี่ยวครั้งแรกในปี 1996 และทำงานสืบเนื่องเสมอมา มีโชว์ทั้งในและต่างประเทศ เคยเป็นอาจารย์สอนศิลปะที่สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์อยู่ 19 ปี ปัจจุบันเป็นศิลปินอิสระ ใช้เวลาหลักๆ อยู่กับการเขียนรูป เธอเคยพูดกับมิตรสหายว่า ‘การเขียนรูปคือรางวัลสูงสุดที่มอบให้ตัวเอง’
