interview

ปีนนั่งร้านสัมภาษณ์ช่างปูนปั้น “ถามว่าอันไหนลายเมืองน่าน ไม่มีใครตอบได้สักคน มันไม่มีอัตลักษณ์จริงๆ มีแต่เชียงแสน”

อยู่ในวิชาชีพนักสื่อสารมวลชนมานาน ทำสัมภาษณ์มาไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกๆ ที่รู้สึกสั่น

ไม่ได้ตื่นเต้นตกใจกับแหล่งข่าวตัวละคร ไอ้ที่แข้งขาและสมาธิไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเพราะต้องสัมภาษณ์บนนั่งร้าน

เจอกันที่วัดดอนถืมตองเมื่อวาน ‘สล่าอ๋อย’ จำนงค์ ซาวติ๊บ อายุ 40 ปี เลิกงานแล้วไม่สะดวกคุย เพราะต้องรีบกลับบ้านไปแกงผักกาดให้ภรรยากิน วันนี้เอาใหม่ ผมนัดกับเขาสายๆ เมื่อพบหน้า นึกว่าเขาจะหาที่นั่งพูดคุยสักชั่วโมงสองชั่วโมง เปล่า–เขาปีนขึ้นไปทำงานสูงสุดบนผนังโบสถ์ ปากบอกว่าปีนตามขึ้นมา ..เอาวะ ปีนก็ปีน เราจะไปทำอะไรได้

สล่าอ๋อยเรียนจบชั้น ม.6 เคยผ่านงานช่างฝังหัวพลอย เป็นทหารเกณฑ์ และสุดท้ายติดตามช่วยงานน้าเขย ฝึกวิชาปูนปั้นอยู่สามปี แล้วออกมาบินเดี่ยวรับงานเอง งานพุทธศิลป์ที่เวียนว่ายอยู่ในวัด ไม่ว่าซุ้มประตู หน้าต่าง ช่อฟ้า ใบระกา หน้าบัน แท่นพระ พญานาค เรียกว่าครบ ตอบโจทย์ทุกความต้องการ

งานที่ทำอยู่นี้เรียกว่าอาชีพอะไร

ช่างปูนปั้น ทำงานพุทธศิลป์ รับทุกงาน ช่อฟ้า ใบระกา แมงมอมหรือสัตว์เฝ้าประตูโบสถ์

วาดรูปด้วยมั้ย

ไม่ๆ ช่างวาดจะมีต่างหาก ผมวาดไม่ได้ พอได้บ้าง แต่ลงสีไม่เป็น พวกช่างวาดจะมาทำปูนปั้นก็ไม่ได้เหมือนกัน

ฝึกมายังไง ทำไมทำเป็น

น้าเขยเป็นช่างมาจากเชียงราย ผมเป็นลูกน้องเขาก่อน นวดปูน สมัยหัดปั้นใหม่ๆ ไม่มีเครื่องเหมือนเดี๋ยวนี้ ทุกอย่างทำมือหมด ไม่มีแม่พิมพ์ ไม่มีบล็อก เริ่มทำปี 2547 นวดแล้วน้าให้ฝึกปั้น งานง่ายสุดคือฝึกทักษะการนวดปูน นวดยังไงให้ปูนนิ่มปูนแข็ง แล้วปั้นตรงปั้นโค้ง มันแล้วแต่เราจะปั้น (ทำให้ดู) อันนี้เรียก ต. เต่า ลองดูว่าเหมือนมั้ย

แล้วที่กำลังทำอยู่นั้นเรียกอะไร

ลายก้ามปู 

เป็นของเก่า หรือเราคิดขึ้นมาใหม่เลย

ต้นฉบับคือของเชียงแสน ผมได้พื้นมาจากน้า เอามาผสมผสานใส่ความคิดของเราเพิ่ม รวมๆ ไม่เปลี่ยนแปลงมาก แต่บางอย่างก็พลิกแพลง 

ฝึกนานเท่าไรกว่าจะทำได้

สามปี ผมต้องอดทน ใหม่ๆ ก็ท้อ ปั้นไม่ได้จริงๆ เขาสอนแบบชาวบ้าน สอนแบบไม่จริงจังกับเราเท่าไร กว่าจะได้ปั้น แต่ละงานมันยาก เขาไม่ปิดบังความรู้ อยู่ที่ตัวบุคคลมากกว่าว่าเราจะสนใจจุดนั้นหรือเปล่า เขาบอก ไอ้เราก็ มันปั้นไม่ได้ นั่งปั้นอยู่นั่น นานๆ เขามาดู ถ้าดี เขาบอกดีแล้ว หรือตินี่นั่นหน่อย เราก็ปรับ ถ้าเขาบอกรื้อออก นั่นแสดงว่าไม่ดี แย่มาก 

เขาไม่สอนละเอียดมาก เราเน้นลอกเลียน ?

ครูพักลักจำครับ เขาบอกคร่าวๆ ดูตามที่เขาปั้น ตอนนั้นโทรศัพท์ไม่มีกล้องแบบนี้ ต้องใช้กล้องฟิล์ม ไปหาถ่ายรายละเอียดว่าเขาปั้นยังไง ล้างอัดรูปมาดูลวดลาย ผมมีกล้องเอง เราต้องศึกษา ลายนี้เป็นยังไงๆ เหมือนเครือนี้มันออกมายังไง ดอกมันออกมาจากตรงไหน มีกาบตรงไหน ถ่ายมาดู เพราะน้าผมเขาสอนไม่เป็น แกบอกๆ แค่นั้น แต่เราไม่มีพื้นฐานไง โอย กว่าจะได้ ใช้เวลาสามปี แต่ไม่ได้ทั้งหมด สามปีได้แค่พื้นฐานง่ายๆ ลายนี้ยังปั้นไม่เป็นเลย ผมไปหาประสบการณ์เพิ่ม ช่างคนอื่นใครให้ไปช่วยนิดๆ หน่อยๆ ผมไปหมด พรรคพวกกันเรียก เราไป ก็ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ มันไม่ใช่แค่เรื่องปั้น มันคือองค์รวมทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานนี้ ทำนั่งร้าน มันอยู่ในนั้นหมด ไปทุกครั้งเราก็ได้ความรู้ใหม่ๆ

ทำไมตอนฝึกทำสามปีที่ว่ายาก ทำไมไม่เลิก ทำไมสู้ต่อ ค่าจ้างเยอะเหรอ

ค่าจ้างถูกมาก ผมได้วันละร้อยหกสิบเอง ปี ’50 ตอนแยกตัวออกจากน้า ผมได้วันละร้อยเก้าสิบ

แยกเพราะว่า..

แต่งงาน ผมต้องย้ายที่อยู่ ที่ไม่คิดจะเลิกทำงานนี้เพราะผมชอบ มันอยู่ที่ความรักงานด้วยเนาะ งานที่เรารัก เราต้องเอาให้ได้ 

ชอบอะไรในงานนี้

ทำแล้วมันมีความสุข เพลิน แต่มันก็ท้อบ้าง อากาศร้อน บนหลังคาร้อนโคตรๆ มีท้อบ้าง แต่ต้องอดทน ฝนตก ทำไม่ได้ อุปสรรคเยอะ ที่อดทนเพราะเรารัก เราเห็นคนที่ทำประสบความสำเร็จ ผู้รับเหมาอื่นๆ ก่อนรุ่นผม เขาไปได้ดี และตอนนั้นเราจะไปอย่างอื่นมันไปไม่ได้แล้ว เราก้าวมาเยอะแล้ว มันต้องเอาให้ได้

ก่อนหน้านั้นทำงานอะไร

ผมเป็นช่างฝังพลอยอยู่โรงแหวนที่น่านนี่แหละ ทำประมาณสามปีมั้ง แต่ต้องเลิกเพราะไปเกณฑ์ทหาร สมัครเป็นเลย

ทำงานอยู่ดีๆ นี่นะ ไปสมัครทหาร ?

มันมีเกณฑ์ทหารไง ไหนๆ ก็ไหนๆ สมัครเลย ลองซิ เราอยากทดสอบตัวเองด้วยว่าเผื่อได้เจออะไรดีๆ

แล้วดีมั้ย

มันอยู่ที่ตัวบุคคลว่าใฝ่ดีมั้ย บางคนพ่อแม่บังคับไปเพราะอยู่บ้านแล้วเกเร ไปเป็นทหารรับคำสั่งเขาซิ จะรู้สึกยังไง

คิดว่าตัดสินใจถูกหรือผิด

น่าจะถูกนะ ผมได้อะไรเยอะแยะในค่าย 

ยกตัวอย่าง เช่น..

แต่ก่อนผมเกเรเหมือนกัน พอเข้าค่ายปุ๊บ ทหารใหม่ เขาสั่งอะไรต้องทำ ตอนอยู่บ้าน พ่อแม่สั่งอะไร เราไม่ทำ เราเริ่มคิดสิทีนี้ พ่อแม่พูดดีๆ เราไม่ทำ มาที่นี่ มันสั่งทีเดียว เราต้องทำ เริ่มคิดได้ คิดถึงพ่อถึงแม่ เป็นทหารลำบากมาก แต่บางคนคิดไม่ได้ก็คิดไม่ได้ ออกทหารมาแล้วชีวิตก็เหมือนเดิม แต่ผมออกปุ๊บ ผมดิ้นรน รู้แล้วว่าต้องทำยังไง พ่อเป็นคนบอกว่าไม่ต้องไปทำงานกรุงเทพฯ แล้ว ทีแรก จบ ม.6 ใหม่ๆ ผมไปกรุงเทพฯ ไปหางานทำ

ตั้งใจไปทำอะไร

โรงงานอะไรก็ได้ ไปหาเอาข้างหน้า โชคดีที่ไม่ได้ (หัวเราะ)

ไปหาที่ไหน

มีเพื่อนอยู่ระยอง งานเยอะ เพื่อนบอกมาเลย เราก็ไปสมัคร อยู่ที่นั่นสามวัน มันไม่ได้ ไม่ได้ก็ไม่เอาวะ กลับมากรุงเทพฯ อีกอาทิตย์หนึ่ง สมัครงาน รอๆๆ และไม่ได้เลย ไม่มีงาน ตัดสินใจกลับบ้านดีกว่า ผมเอาตังค์ไปห้าพัน ห้าพันตอนนั้นน่ะคิดดู หมดเกลี้ยงเลย

ใช้อะไร

ใช้อะไรล่ะ ก็อยู่ก็กินนี่แหละ อยู่ระยองสามวันเท่าไรแล้ว อยู่กรุงเทพฯ อาทิตย์หนึ่ง เหลือตังค์ห้าร้อย นั่งรถไฟกลับมาสมัครงานที่น่าน ได้งานช่างฝังพลอย ทำสองสามปี เงินเดือนสามพันห้าเอง ดีหน่อยที่มีโอที เดือนนึงตกเก้าพัน พออยู่ได้ เดือนไหนมีโอทีน้อยก็ได้แค่สี่ห้าพัน จนไปเป็นทหาร

แล้วทำไมออกจากทหารแล้วไม่กลับไปทำงานช่างพลอย ?

เจ๊เค้าติดต่อมา มาทำงานกับพี่อีกมั้ย เรียกไปคุย ผมก็ไป แต่คิดดูแล้ว สามเดือนแรก เขาจะให้สามพันห้าเหมือนเดิม เราว่ามันไม่ไหวมั้ง งานเคยทำได้อยู่แล้ว อยู่กับแกมาตั้งนาน ต้องมารับสามพันห้าอีก ก่อนจะปรับขึ้นให้ ผมรอไม่ไหวหรอก พ่อบอกไม่ต้องไปแล้ว ทำงานกับน้าเขยดีกว่า ช่วงนั้นน้าต้องการลูกน้องพอดี ไม่มีคนนวดปูน ปั้นหน้าบันต้องใช้คนสี่ห้าคน แต่ละจุด มีคนรับผิดชอบไป ผมเป็นเด็กนวดปูนคนเดียว เดี๋ยวคนนั้นเรียก-ปูน อีกคนเรียก-ปูน ..โอย เราเป็นน้องเล็ก ก็ต้องยอมทำ

ผ่านสามปี เริ่มรับงานเอง ?

แต่งงานใหม่ๆ ยังไม่ได้รับเอง ไปช่วยช่างคนอื่นก่อน ไม่ได้ช่วยน้าแล้วเพราะอยู่ไกลกัน

อาชีพนี้เขาหวงวิชามั้ย

ไม่หวง เขาสอนหมด มันอยู่ที่เรามากกว่า เราทำได้มั้ย บางคนทำไม่ได้ แค่จับเกียง มือสั่นแล้ว ตัดลายไม่ได้ ไม่มีพื้นฐาน เริ่มปั้นเส้น เบสิกง่ายสุด ปั้นตัว ต.เต่า ค่อยซึมซับเข้าไปทีละนิด ฝึกใช้เกียง ถ้าได้พวกนี้เดี๋ยวอื่นๆ ค่อยตามมา

เครื่องมือทำงานมีอะไรบ้าง

เกียงเล็ก เกียงตัดเส้น บางอย่างผมประยุกต์มาใช้ไม้ ใช้เกียง ร่องมันเล็ก ร่องไม่เปิด เปิดแค่ตรงหัว เราหาวิธีใหม่ ประยุกต์ใช้ไม้มะเกลือ แข็งดี แล้วก็ปูนไม่ติดมัน

ไปช่วยงานเพื่อนนานเท่าไร ก่อนมารับเหมาเอง

สองปี ตอนนั้นยังกล้าๆ กลัวๆ งานแรกที่ผมรับทำคือซุ้มประตูวัดน้ำต้วน 

ทำไมถึงรับ

เจ้าอาวาสรู้จักกัน น้าผมเคยไปทำ ทางวัดเขารู้ว่าเราแยกตัวมาแล้ว เขาโทรฯ มาตาม ทีแรกก็ไม่ค่อยมั่นใจ เราไม่รู้เรื่องสัญญา ไม่ได้ศึกษาอะไร น้าผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ให้ผมจัดการให้ ผมก็ไม่ค่อยรู้ เราไม่สนใจ หนังสือสัญญายังไม่รู้จักเลย 

ที่วัดนั้นคือทำซุ้มประตูอย่างเดียว ?

ใช่, มีพ่อ มีพี่ ไปช่วย คนอื่นปั้นไม่เป็นเท่าไร หลักๆ คือผมนี่แหละ เอาคนไปช่วยปั้นเส้น

งานแรกสำเร็จมั้ย

สำเร็จสิครับ เรียบร้อย ความมั่นใจเริ่มมาแล้ว จากนั้นรับมาเรื่อยๆ แต่ผมไม่ได้วิ่งหางาน เขาเห็น เขาโทรฯ มาเอง มีคนแนะนำ ช่างไปทำงานต่างอำเภอ วัดนั้นวัดนี้ เขาบอกต่อๆ กัน

มีมั้ยที่ทั้งปีไม่มีงานทำเลย

ไม่มี ส่วนมากมีตลอด อยู่ที่งานเล็กงานใหญ่ ใช้เวลานานมั้ยมากกว่า อย่างวัดนี้ก็ทำมาสองปีแล้ว

เคยนับมั้ยว่าทำมาแล้วทั้งหมดกี่วัด กี่งาน ตั้งแต่เริ่มรับเหมาเอง

ผมอิสระมาประมาณ 15 ปี ก็เยอะ จำไม่ได้ ต้องไปดูสัญญาเก่า แต่ละวัดบางทีมี 2-3 สัญญา เพราะทำหลายอย่าง หลายช่วง วัดนี้เสร็จไป 3 สัญญาแล้ว หลังคา หน้าบัน ซุ้มประตู ส่วนมากอยู่ในจังหวัดน่าน ผมไม่ไปต่างจังหวัด มันยาก คือถ้าแถบเหนือ เราทำศิลปะล้านนา ไม่ยาก ถ้าไปภาคกลาง ฝั่งโน้นจะเป็นลายไทยมากกว่า ถ้าเขาชอบของเราก็ดีไป แต่ส่วนใหญ่เขาไม่เอา เขาจะเอาแบบของเขา ทีนี้งานเข้าสิ เราต้องปรับ ทำให้งานทุกอย่างมันช้าไปอีกเท่าตัว

คือจริงๆ จะให้ทำก็ทำได้ แต่ไม่ถนัด ?

ใช่ครับ มันช้า ใช้เวลาศึกษาลาย ต้องรู้วิธีปั้นด้วยว่าปั้นยังไงให้มันออกมาแบบนั้น บางอันต้องแกะ มันคม มีร่อง มีหัว ต่างจากล้านนา 

ที่หลับตาทำได้แล้ว ?

โอย ยังไม่ขนาดนั้นมั้ง (หัวเราะ) แต่งานง่ายๆ ก็น่าจะพอหลับตาได้อยู่ 

อันไหนยาก

มันไม่มีแล้วมั้ง สำหรับผมตอนนี้มันได้หมด

พญานาคทำยากมั้ย

อยู่ที่ทรง ดูคู่นี้ที่ผมปั้น มันไม่เหมือนกันนะ หน้าตาเหมือน แต่หงอนไม่เหมือน 

ลอกมาหรือคิดใหม่

ลอกมาจากหนังสือ ดูรูปแล้วมาเสนอให้เขาว่าจะเอามั้ย แต่อันนี้เขาอยากได้อะไรใหม่ๆ บ้าง 

เวลาจ้าง เขาระบุชัดเจนมั้ยว่าจะเอายังไง

ผมมีแบบให้เขาดู บางครั้งวัดมีแบบให้เราดู เปลี่ยนแปลงได้ เฉพาะจุดว่าเอาแบบไหน พญานาคเอาอย่างอื่นใส่เสริมก็ได้ 

ทำเสร็จ เขาจะขึ้นมาตรวจงานยังไง อยู่ที่สูงขนาดนี้ ?

ส่วนมากเขาไม่ขึ้นหรอก แต่ผมทำ ผมต้องทำให้ดี ให้มันไม่มีปัญหา ถ้าเขาจะขึ้นมาดูก็เอาเลย แต่ถ้าเราทำไม่ดี ไม่เรียบร้อย ถ้าเขาดู ก็โดนตำหนิ ทีนี้เสียหาย

คนปีนขึ้นมาดู เคยมีบ้าง ?

มีๆ ถ้านั่งร้านเรายังอยู่ ถ้าเขาเห็นแล้ว โอ้โฮ ทำงานไม่เรียบร้อย ก็ยุ่งเลย งานต่อไปเราจะได้มั้ยล่ะ ต้องทำให้ดี ทำยังไงก็ได้ไม่ให้เขาติ นี่คือหลักของผม ช่างคนอื่นคิดยังไง ผมไม่รู้

ตั้งแต่ทำมา งานไหนใหญ่สุด

วัดไหนน้อ.. ส่วนมากมันไม่ได้ทั้งหลัง วัดนี้วัดแรกที่ได้ทำทั้งหลัง ปกติทำบางอย่าง ซุ้มหรือหน้าบัน วัดเขาไม่ได้ทำปีเดียวเสร็จ หรือใช้ช่างคนเดียว มันแล้วแต่งบ แล้วแต่จังหวะ มีวัดนี้ถือใหญ่ ปกติเป็นงานเฉพาะจุด งานใหญ่ๆ ใช่มั้ย.. น่าจะอันที่ทำพญานาคใหญ่เบ้อเร่อเลาะริมน้ำน่านใกล้ตำหนักพระเทพฯ ที่หางม้วนสองตัวใต้ต้นโพธิ์ ผมเป็นคนทำ

ปกติการร่วมงานกับวัดมีปัญหาอะไรมั้ย จ่ายเงินโอเคดี ?

ดีๆ จ่ายเงินตามสัญญา แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็คุยกัน เอากรรมการมาดู จะปรับยังไง บางทีเราไม่คิดเงินเพิ่มหรอก เราทำถวายให้ อย่างบนหลังคานั้น ลมพัดตกมาครั้งหนึ่ง ผมซื้อใหม่ให้ เราทำบุญด้วย ทำงานด้วยไง ไม่ใช่ว่าจะเอาเงินอย่างเดียว แถมได้ก็แถมไปบ้าง อะไรพอจะทำฟรีๆ ได้ ก็ทำ ไม่ใช่เอะอะเป็นเงินเป็นทองหมด วัดไม่มีเงินนะช่วงโควิดที่แย่ๆ ช่างหลายคนไม่มีงานทำ ผมได้งานอยู่ และโชคดีมีงานใกล้บ้าน

ปัญหาของอาชีพนี้คืออะไร ที่ต้องคอยแก้ หรือปวดหัวเรื่อยๆ

น้อยนะ ถ้ามีคือหน้างาน ถ้าเราทำให้มี เราไม่ทำตามสัญญา ไม่ทำตามแบบ อันนั้นมีปัญหาแน่ เราต้องทำตามแบบ อื่นๆ ไม่มีอะไร บางช่างมีปัญหา ทิ้งงานไปเลย ผมไปรับงานต่อ ไม่รู้เขามีอะไร อยู่ที่เจ้าของงานด้วย เบิกตังค์ยากมั้ย จุกจิก ไม่รู้ ถ้ายุ่งยากหรือละเอียดเกิน ช่างบางคนไม่ชอบ ทำงานลำบาก ช่างต้องการความอิสระ ต้องการจินตนาการ มันต้องออกมาจากข้างใน

มันมีตกงานมั้ยอาชีพนี้ กังวลว่าไม่มีงาน ?

ไม่ๆ งานผมมีตลอด จบอันนี้ ช่างอีกคนทำรออยู่ที่ผาขวาง เครือข่ายเรามี ทำความรู้จักคนข้างนอกหมู่บ้านไว้ มีกลุ่มช่างที่เคยร่วมงานกันมา ถ้าเราอยู่โดดๆ ไม่คบใคร เก่งอยู่คนเดียว เราก็อยู่ไม่ได้ ใครไม่มีพรรคพวก อยู่ไม่ได้ มันต้องมีเพื่อน ช่างวาดเราก็มี ช่างปั้นเราก็มี รู้จักกัน มีอะไร โทรฯ หากัน อย่างผมอยู่ตรงนี้ มีคนอยากให้วาด ผมกดกริ๊ง เรียกช่างวาดมา เราต้องมีเครือข่าย ถึงอยู่ได้ ถ้าไม่มีใครเลย ยาก

ตอนนี้มีเครือข่ายกี่คน

ถ้าระดับผู้รับเหมา มีสามกลุ่ม รวมผมด้วยก็สี่ มีงานใหญ่ งานเร่งด่วนๆ เรียกกันไปเลย วิ่งมาช่วยกัน ถ้างานเล็ก แต่เร่งด่วน วิ่งรายวันก็ได้ วันละพัน จบ จ้างกันวันละพัน

แพงกว่าช่างไม้นะ ?

เออ คือแบบนี้ไง แต่ยังไม่เท่ากับ ส.ส. หรอก พวกนั้นเงินเดือนเป็นแสน เราคิดแค่วันละพัน ช่วงงานเร่งแทบไม่ได้พักกันเลย ของผมที่นี่ สัญญาจบสิ้นเดือนตุลาฯ ถือว่าสบายๆ อยู่ จะเสร็จแล้ว เหลือนกยูงอีกคู่หนึ่ง ให้เกาะตรงซุ้มใหญ่

เริ่มงานกี่โมง

ปกติมาทำงานสาย เลิกค่ำ แต่ถ้าไปไกล นอนหน้างานเลยก็มี งานบ้านผาขวาง ไปสายหน่อย เก้าโมง สิบโมง ทำอารมณ์ด้วย ถ้าทางบ้านไม่เรียบร้อย ผมมาไม่ได้ ถ้าเรียบร้อย สบายใจ โอเค มาทำงานโล่งๆ ถ้าคาราคาซัง เดี๋ยวทำๆ ไป โทรศัพท์ดังอีกแล้ว โอ มันใช้อารมณ์นะ งานศิลปะ ถ้าอารมณ์ไม่ดี มีเรื่องนั่นนี่มา จบ บางวันมันปั้นไม่ออก

แบบนั้นก็มี ?

มี ปั้นไม่ออก ปั้นไม่สวย อารมณ์มันไม่ได้ บางทีต้องหยุด ไปเดินเตร่อยู่แถวนี้ ปรับอารมณ์ได้แล้วปีนขึ้นมาใหม่

ช่างคนอื่นเป็นแบบนี้มั้ย

เป็น เป็นเหมือนกัน ถ้าอารมณ์ข้างในมีเรื่องให้เราคิด ใจไม่จดจ่อกับงาน คิดแต่ปัญหา ไม่จดจ่อกับมือ มันฟุ้งซ่าน ต้องไปเคลียร์ปัญหาให้จบก่อน 

ถ้าช่วงงานยุ่ง เลิกค่ำๆ นี่คือกี่โมง

เปิดไฟทำก็มี สองสามทุ่ม สี่ทุ่ม เคยมี ทำได้ ถ้าอยู่ในที่ร่ม อากาศดี อย่างแท่นพระข้างใน ทำกลางคืนได้ 

ดูจากการใช้แรง ใช้ฝีมือ ความเสี่ยง ถือว่าได้ค่าจ้างคุ้มค่าเหนื่อยมั้ย

มันก็ไม่คุ้มหรอก แต่เรารักในงานของเรา ชอบในอาชีพนี้ บางครั้งขาดทุน ผมจำใจทำให้เสร็จ งานเหลือน้อยเดียว เราไม่ทำให้เสียงาน ได้กำไรนิดเดียว เราต้องทำให้เสร็จ เพราะรับปากเขาแล้ว ทำสัญญาแล้ว ถามว่าคุ้มมั้ย สำหรับเงิน บางทีไม่คุ้ม แต่สำหรับชีวิตผมว่าคุ้ม ..มันยังไงล่ะ บางคนเขาทำไม่ได้ 

ที่ไม่คุ้มเรื่องเงินเพราะ..

ใช้เวลานานไป รับงานสองที่ ทิ้งลูกน้องไว้ที่นี่ เราไปอีกที่ แล้วงานมันไม่เดิน หรืองานต้องแก้เยอะ เราไม่ได้อยู่ใกล้ชิดไง กลับมาดู อ้าว ตายห่า ทำไม่ได้อย่างที่เราสั่ง ต้องรื้อ แก้ เสียเวลา เสียของ

เคยมีอุบัติเหตุมั้ย

ไม่มี อยู่ที่สูง ถามว่ากลัวมั้ย กลัวเป็นธรรมดา บนหลังคาโบสถ์ผมต้องทำนั่งร้านขึ้นไปข้างบน หรือหน้าบัน ต้องต่อนั่งร้านสามสี่ชั้น ใหม่ๆ ผมก็สั่น แต่ถ้าขึ้นสามสี่รอบก็ชินแล้ว พยายามมองระดับสายตาเอาไว้ มองภูมิประเทศ อย่าก้ม ถ้าก้ม ใจสั่น ตาลาย เวียนหัว มันตกได้จริงๆ นะ 

เคยมีพรรคพวกตกมั้ย

เท่าที่รู้ยังไม่มี เขาระวัง นั่งร้านต้องทำให้ดี

จะทำงาน เหล้ายาต้องงด ?

ใช่ๆ ถ้าลูกน้องดื่ม ผมไม่ให้ทำงาน หยุดเลยวันนั้น อันตราย เวลาทำงานไม่ดื่ม จะดื่มก็โน่นหลังเลิกงาน เย็นๆ ..มันอาศัยประสบการณ์ด้วย การขึ้นที่สูง ถามว่ากลัวมั้ย ผมกลัว สั่นมั้ย ผมก็สั่น บางครั้งยืนปั้นช่อฟ้าอยู่ข้างบน ลมโบกแรงๆ ต้องจับให้ดี พลาดขึ้นมาก็ห้อยต่องแต่ง 

ที่ขึ้นช่อฟ้านั่นคือมีอุปกรณ์เซฟตี้มั้ย

ไม่มี แต่สั่งคนงานไว้ตลอด อย่าประมาท ถ้าไม่มั่นใจ ให้บอก ถ้ากลัว ไม่ต้องขึ้น บางครั้งบางคนไม่มั่นใจ แต่จำใจ เพราะเราสั่งขึ้น ถ้าผมดู มองตาแค่นั้นรู้เลยว่าไอ้นี้ไม่ไหว ผมมองทีเดียว รู้ สายตามันลังเล มึงอยู่ข้างล่าง ถ้าขึ้นแล้วเดี๋ยวมีเรื่อง 

งานมันอันตรายเหมือนกัน ?

คนอื่นเขาหากินที่ต่ำ เราขึ้นที่สูง งานเราอยู่ข้างบน เดี๋ยวนี้บางงานผมใช้เครื่องทุ่นแรง ใช้ลิฟต์ยกขึ้น ไม่ให้คนแบกคนหาม เมื่อก่อนแบกกันจนบ่าแตก

การหาคนงานมาช่วย ยากมั้ย

ยากมาก อย่างคนนี้เขาอยู่หมู่บ้านนี้ ใหม่ๆ มาช่วยทำเพดาน ไม่ได้ตั้งใจมาปั้น มาลองแล้วไปได้ เริ่มทำลายง่ายๆ ได้แล้ว ถ้าสนใจ อยากได้วิชา ตามผมไป เดี๋ยวก็เป็นเหมือนผม ปลีกตัวไปเป็นผู้รับเหมาได้ มันไปต่อๆ กัน รุ่นเก่าตกไป รุ่นใหม่มาแทน ถ้าไม่มีคนสืบทอดก็ตายเปล่า 

ความรู้หาย ?

หาย เหมือนคนตาย ตายไปพร้อมกับคน ถ้าเราไม่ได้ถ่ายทอด 

ไม่มีโรงเรียนสอนเรื่องนี้เหรอ ?

ไม่มี มีแต่เดิมๆ คือพวกเพาะช่าง ทางโน้นเขาเน้นทฤษฎี ปฏิบัติอาจไม่เก่ง

ยังไม่มีใครมาขอฝึกงาน ?

ไม่มี

ถ้ามี ?

ให้อยู่ๆ ผมให้โอกาส เด็กเพาะช่างบางคนเก่งกว่าเราอีก อยู่ที่พรสวรรค์ด้วย เริ่มมาจากวาดรูปเก่ง ใครวาดรูปเก่งถือว่าได้เปรียบ ปั้นเก่ง ออกแบบได้ ผมวาดไม่เก่ง วาดไม่ได้เลย ผมเพิ่งมาหัดตอนโต วาดลายได้แล้วตอนนี้ แต่ก่อนไม่ได้เลย ผมไปซื้อหนังสือหลักการวาด เสิร์ชในโทรศัพท์ เราไม่รู้หลักว่าเขาวาดกันยังไง ได้หนังสือมาอ่าน เออ มันเป็นแบบนี้เอง ลองทำตามหนังสือ แต่มันไม่เป็นธรรมชาติ นั่นคือหลัก ต้องมาปรับ ดูแล้วประยุกต์ เราวาดเสร็จ ให้คนอื่นดู ตาเราว่าดี คนอื่นว่าดีมั้ย ต้องใช้แบบนี้ แก้ตามที่เขาตำหนิ เออ มันก็พัฒนา

คนที่ทำงานแบบนี้มีกี่คนในจังหวัดน่าน

พวกเดียวกัน สายลายเชียงแสน ก็ราวๆ สิบกว่าคน นี่คือพวกผมนะ แต่มีช่างเมืองน่าน ช่างบล็อก ช่างแม่พิมพ์ที่ตอนหลังหันมาปั้น ก็มีเยอะอยู่ 

แบ่งกลุ่มกันอยู่ นี่คือสายเชียงแสน นั่นสายน่าน แตกต่างกัน ?

ของน่านเป็นลายประยุกต์ เลียนแบบ แต่บางช่างทำสวยนะ บางช่างทำเอาเงิน ไม่ได้ทำเอางาน พวกนี้ได้งานเดียว งานต่อไปไม่ได้อีกแล้ว 

สายน่านหลักๆ คือประยุกต์ ?

ใช่, เชียงแสนต้นฉบับไปดูที่เชียงราย น่านได้รับอิทธิพลจากช่างที่มาทำวัดพญาภู วัดมิ่งเมือง ช่างมาจากเชียงราย พวกน้าผมนั่นแหละ โดยพื้นคนน่านไม่เก่งเรื่องพวกนี้ มีแค่ช่างพื้นบ้าน แต่ไม่มีการปั้นแบบนี้ ส่วนมากเป็นแม่พิมพ์ ณ ตอนนั้นนะ ตอนที่ช่างเชียงรายยังไม่มาน่าน พอมา ฮือฮาเลย วัดไหนก็อยากปั้น เมื่อก่อนปั้นไม่เป็น ..เหมือนเมื่อก่อน ช่างมาจากลาว พม่า ต่อมาเชียงแสน ลองถ่ายรูปที่ผมปั้นไปเปรียบกับวัดมิ่งเมือง เค้าโครงจะคล้ายกัน ปลายอาจไม่เหมือน บางอย่างนะ ถ่ายไปดูได้ บางครั้งผมถ่ายรูปวัดมิ่งเมืองมาดู ผมพยายามทำให้เหมือนของเดิมมากที่สุด

ทำงานมานานยังต้องฝึกหรือหาความรู้อะไรเพิ่มมั้ย

เวลาผมไปที่อื่น ไปต่างจังหวัด ไปเห็นวัดอื่นที่เขาทำสวยๆ ยิ่งที่เชียงราย วัดที่นักท่องเที่ยวไปดูเยอะๆ ในความคิดผมมันก็ดีแหละ แต่ถามว่าช่างที่ทำ เขาทำเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว หรือทำอะไร เข้าถึงอัตลักษณ์ของเขาหรือเปล่า มันอาจจะไม่ใช่ ผมชอบดู ดูหมด ถ้าเจออะไรใหม่ๆ ถูกใจ ขอให้มันสวย มันงาม ผมถ่ายรูปเก็บ

ไปไหนก็เข้าวัด ?

ใช่ๆ ส่วนมากผมจะเข้าวัด ไปดูลวดลาย เจอช่างยิ่งชอบ ช่างที่กำลังทำงานอยู่ ยิ่งชอบเลย

คุยกับเขามั้ย

ผมยืนดูก่อน ไม่พูด ไม่บอกว่าเราเป็นช่าง ยืนดูเฉยๆ ว่าเขาทำยังไง สักพักเขาหันมาแล้ว ถ้าคนเหนือด้วยกัน ก็.. มาแอ่วก๊า เราก็ ครับๆ แกล้งถามนั่นนี่ไป ทำมานานหรือยัง สวยๆๆ พูดไป ดูเขา เรารู้ว่าคนที่ทำนั้นมือระดับไหน เก่าหรือใหม่ บางคนมันโม้ เราอยากเบรกใจจะขาด 

กลั้นใจไว้ ?

เออออห่อหมกไป เขาพูดอะไรมาก็-ครับๆ (หัวเราะ) บอกสวยไว้ก่อน ผมชอบเข้าวัด ..ลายปูนปั้นเยอะที่สุดคือเชียงราย สายเหนือนะ ถ้าลงไปภาคกลางจะเป็นลายไทย แบบใช้บล็อก ไม่น่าจะปั้นสด ผมว่านะ เน้นสีมากกว่า รายละเอียดมองเผินๆ ก็อ่อนช้อยอยู่ 

เปรียบเทียบกัน ระหว่างปั้นสดกับใช้บล็อก ข้อด้อย ข้อเด่น เป็นยังไง

บล็อกจะกระด้าง ลายแข็งๆ ไม่อ่อน ไม่พลิ้ว ไม่งอน งอนไม่ได้ ออกบล็อกไม่ได้ อย่างดอกไม้จะอูมจะงอนเยอะก็ไม่ได้ แข็งๆ ทื่อๆ จะออกบล็อกง่าย สะดวก อย่างที่ผมทำ งอน หักลงแหลมๆ แบบนี้ บล็อกทำไม่ได้ ไม่มี จะได้แค่เรียบๆ ธรรมดา ยิ่งแหลมๆ แบบนี้ บล็อกทำไม่ได้ ..บางครั้งดอกที่ทำซ้ำเยอะๆ ผมก็ทำบล็อก แต่บล็อกผมจะละเอียดหน่อย ต้องทำมันให้ออกมาให้ได้ ดอกที่ซ้ำเยอะมาก เราปั้นไม่ไหว โอ้โฮ ดอกแบบนี้ ถ้าซ้ำๆ เยอะๆ เสาไม่รู้กี่ต้น ใช้ดอกนี้เป็นร้อย ให้ปั้นทั้งหมด ตาย แต่แม่พิมพ์ผมทำดีนะ พิมพ์ยางผมยังทำเลย สั่งซิลิโคนมา พิมพ์ยางจะชัด แต่มันจะใช้เวลาหน่อย รอให้ปูนแห้งถึงจะเอาออกได้ ถ้างานเล็กๆ ใช้พิมพ์ยางผมว่าไม่คุ้ม ใช้เวลาเยอะ ได้งานน้อยเดียว สู้ปั้นสดไปเลยดีกว่า เร็วกว่า 

ในจังหวัดน่าน วัดไหนสวยงามโดดเด่นสุดในเรื่องงานปูนปั้น

วัดมิ่งเมือง ลายสวย แล้วก็วัดพันต้น นั่นช่างอีกคนหนึ่ง ผมก็ไปช่วย พญานาค 6-7 หัว ผมไปช่วยทำ ระดมช่างไปทำ ได้วันละสองร้อยห้าสิบ แพงที่สุดแล้ว ประมาณปี ’51-’52 ผมได้แพงแล้วตอนนั้น

งานสกุลพวกนี้เพิ่งเกิดใหม่ มาจากเชียงราย ?

ใช่ๆ ลายเมืองน่านที่จะบ่งชี้ว่าเป็นของน่านเลย ผมไม่ฟันธง ถามว่าอันไหนลายเมืองน่าน ไม่มีใครตอบได้สักคน มันไม่มีอัตลักษณ์จริงๆ แบบนั้น ที่ว่าเจาะจงมันไม่มี มีแต่เชียงแสน น่านเป็นเมืองขึ้นของหลายที่ ได้รับอิทธิพลมาหลายช่วง

งานปูนปั้นในน่านอายุถึงร้อยปีมั้ย

น่าจะถึง วัดภูมินทร์ วัดช้างค้ำ

เรียกว่าพอมีรากอยู่บ้าง และขาดช่วงไป ?

ใช่, ลายน่านแท้ๆ ไม่มี ดูแล้วมาจากฝั่งลาวมากกว่า ตอนนั้นรบราฆ่าฟันกัน หนีตายกันมาอยู่น่าน เขาหาช่าง ใครเป็นช่างก็แสดงฝีมือออกมา อย่างผม ถ้าเขารบกัน ผมอพยพหนีไปอยู่พิษณุโลก ถ้าที่นั่นเขาจะสร้างวัด ประกาศหาช่าง เราก็เสนอตัว ลายผมก็ไปโผล่ที่โน่น สมัยก่อนมันเป็นแบบนี้

พูดแบบนี้ได้มั้ยว่าที่น่านเด่นเรื่องภาพเขียนฝาผนังมากกว่าปูนปั้น ?

พูดแบบนั้นก็ได้ ภาพวาดเด่นๆ เป็นเรื่องราวเก่า สีเดิมๆ ตัวหนังสือ ตัวเมืองที่เขียนติดผนัง ผมอ่านไม่ออก ไม่ได้เรียน กระซิบรัก ถ้าไม่มีคนมาบอก เราก็ไม่รู้จักหรอก คำกลอนอะไรนั่น จำไม่ได้ ..เสาโบสถ์วัดช้างค้ำ มันเป็นความคิดของใครวะ เอาปูนไปโบกทับ เห็นมั้ย เสาโบสถ์ติดถนน มันโปะปูนทับไปรอบหนึ่งแล้ว รื้อ แกะออกทีหลัง ผู้รับเหมาที่ไหนคิดทำ มันเสียหายหมด บางครั้งเขามองข้ามคุณค่าเก่า รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทำไปโดยพลการ อยากได้ของใหม่ ไม่สนใจของเก่าว่าควรอนุรักษ์ เก็บไว้ให้ลูกหลานดู เขาไม่คิด เขาจะเอาเงินรับเหมาอย่างเดียว ผมดูแล้วเสียดาย แกะเอาปูนออกมันก็ไม่เหมือนเดิม 

อายุปูนปั้นอย่างที่ทำอยู่นี้อยู่ได้ไปอีกกี่ปี

ตลอดช่วงอายุคนแหละ เกินห้าสิบหกสิบปี 

นี่ปูนอะไร

ปูนธรรมดา เสือซูเปอร์ ผสมทราย สามในหนึ่ง น้ำยาซีเมนต์ ปั่นเข้ากัน ออกมาเหนียวๆ แบบนี้ นิ่ม อ่อน บิดไปทางไหนก็ไปหมด

คิดว่าจะทำงานนี้ไปอีกนานเท่าไร

ก็ทำไปจนทำไม่ไหว จนตายนั่นแหละพูดง่ายๆ ตายเมื่อไรก็หยุด เรามาสายนี้แล้ว ที่คิดอยู่ทุกวันนี้คือผมต้องการคนมาสืบทอด อยากถ่ายทอดประสบการณ์ให้คนรุ่นหลังๆ 

จะไปหาคนรุ่นหลังที่สนใจปูนปั้นได้ที่ไหน

เนี่ย เพิ่งมาเจอ (ชี้ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง) มีหลานอีกคน ลูกของพี่ชาย เราพยายามอยู่ แต่มันไม่รับ ไม่มีประโยชน์ ถ้ายัด รอมันพร้อมก่อน รอวันที่มันอยากได้จะดีกว่า เวลาหยิบยื่นยัดเยียด เขาไม่เห็นค่า มันก็ไม่มีประโยชน์ มันไม่รับ มันต่อต้าน ไม่ใช่อะไรหรอก ที่ผมคิดคืออย่างน้อยมีอาชีพติดตัว หางานทำเลี้ยงครอบครัวได้ ผมมองแบบนี้ แต่ตอนนี้มันไม่เอา มันเคยมาช่วย ปั้นเส้น มีพื้นฐานอยู่ แต่ลายพวกนี้ยังไม่ได้ เด็กมันไม่เอา ผมอยากได้คนมาสืบทอดอาชีพ ผมไม่มีลูก เลยหาหลานๆ มาทำ ถ้าไม่มี คนอื่นก็ได้ คนงานผมป้อนให้ อยู่ที่คนด้วย หัวไวก็ไว เราบอกอะไร ถ้าคนสนใจ เขาไม่เข้าใจ เขาจะถาม ถ้าคนไม่สนใจ ทำไม่ได้ มันนั่งเฉย อ้าว คุณทำไม่ได้ เรียกสิ ให้เขามาดูว่าทำยังไง ตอนผมฝึกใหม่ๆ ทำเสร็จ เรียกน้ามาดูเลย เราต้องกล้า เขาจะติ จะอะไร แล้วแต่ เราจะได้พิจารณาตัวเอง ถ้าเขาว่าดี โอเค ผ่าน เราได้แล้ว ทำของเราต่อ ถ้าเขามาดูอีกรอบ อ้าว มันบ่ดี เราแก้ส่วนที่มันไม่ตรง ไม่บาลานซ์ มุมมองไม่มีไงตอนนั้น เราต้องยอมรับ ปรับอีก นี่คืออดทน อดทนที่สุด อดทนกับคำตำหนิ จนมาได้ดีถึงตรงนี้

โดนดุมากๆ ไม่น้อยใจ ไม่รำคาญ ?

ไม่ๆ ผมไม่คิดเลยเรื่องนั้น คือน้าผมแกจะไม่ค่อยสอนจริงจัง แค่ชี้ให้ดูที่แกทำไว้ เราพยายามที่จะทำให้เหมือนเขา แกไม่สอนจับมือเราปั้น บอกแค่ว่าดูนะ ขยี้ ทุบ ทำของแกไป บีบเอาเหลี่ยมเอาอะไรขึ้นมา เราทำไม่เป็นไงตอนนั้น แกไม่ได้สอนว่าต้องวางนิ้วแบบนี้ ทำมือแบบนี้ เราดูเอง ตรงที่ว่าบีบเหลี่ยม มันยาก ต้องมีเหลี่ยมขึ้นมา ถ้าทื่อๆ โค้งธรรมดา โค้งเฉยๆ มานี่ ผมจะทำให้ดู นี่โค้งนูนธรรมดา ถ้าบีบเหลี่ยมเข้าไป มันไม่เฉยแล้ว นี่คือบีบ มันเป็นเหลี่ยม เขาเรียกว่าคมโค้ง เขาเรียกมีมิติ ไม่มีเหลี่ยมแล้วมันเรียบ ธรรมดา ไม่น่าสนใจ (มีคนตะโกนเรียก เอาข้าวกล่องมาให้) 

ปกติห่อข้าวมากินมั้ย

เที่ยง ผมกลับไปกินข้าวที่บ้าน บางครั้งวันพระ วันอะไร มีขนม ญาติโยมเขาเอามาให้ เราก็กิน ไม่ก็กลับไปกินที่บ้าน หรือเย็นๆ ก็มีบ้าง ที่ซื้อของเลี้ยงลูกน้อง

ความสนุก หรือความภาคภูมิใจของอาชีพนี้คืออะไร

ผมภูมิใจที่เกิดมาชาติหนึ่งได้มาทำงานนี้ การอยู่ในวัด เราไม่มีเจ้านาย เราเป็นนายตัวเอง ถ้าไปทำงานโรงงาน งานบริษัท มีหัวหน้า ถามว่าอันไหนสบายใจกว่า ผมว่าจุดนี้ ถ้าเป็นลูกน้องเขาก็อย่างว่า ต้องไปทำงานแปดโมง แต่ผมมาทำงานสิบโมง มีใครด่าผมมั้ย ถามแค่นี้ 

การที่มีสำนักงานอยู่ในวัดมันเป็นยังไง พูดง่ายๆ ชีวิตทุกวันนี้มีออฟฟิศคือโบสถ์ว่างั้นเถอะ ?

มาวัดมันสบายใจ วันไหนผมไม่ทำงานบางทีก็เข้าวัด มาเจอเด็กๆ มาคุย พระ เณร ส่วนมากรู้จักกัน ผมไม่ใช่คนพื้นที่ แต่มาเป็นเขยที่นี่ ย้ายจากบ้านนาซาวมาอยู่ 15 ปีแล้ว

การอยู่ในวัดมันเป็นยังไง เคร่งครัดตามหลักศาสนามั้ย

ไม่ขนาดนั้น เราดำเนินวิถีเรียบๆ ง่ายๆ บางคนเคร่ง เข้าวัดต้องนุ่งขาวห่มขาวมาทำงานแบบนี้ เขาคิดว่าเขาเป็นอะไร ไม่รู้ ผมไม่สนใจจุดนั้น ชั่ว ดี ยังไง มันอยู่ข้างใน นุ่งขาว แต่ใจคุณไม่ขาว มันไม่มีประโยชน์ ความบริสุทธิ์ใจสำคัญนะ เราไม่คิดคดโกงใคร ใจบริสุทธิ์ผมว่าดี

เหล้ายา..

ดื่มบ้าง ถ้าเจอเพื่อนฝูง หรือช่วงเทศกาล แต่จะให้ดื่มทุกวัน ผมไม่ดื่ม แต่ไม่เคร่ง เคร่งต้องเป็นพระแล้ว ผมเป็นคนธรรมดา การอยู่กับวัดช่วยเรื่องความสงบ มีผลเยอะ เด็กสมาธิสั้น ถ้ามาอยู่กับงานแบบนี้ ผมว่าแก้ได้ มันเป็นการฝึกสมาธิที่ดี เวลาทำงาน ถ้าผมอยู่เฉพาะของผม สมาธิมาปุ๊บ คนเรียก ผมยังไม่ได้ยินเลย นั่นคือเข้าถึงแก่นแล้ว สมองจดจ่ออยู่กับงาน มันเพลินมาก มีความสุข ใครเรียกยังไม่ได้ยิน ต้องตะโกนซ้ำๆ ผมเป็นแบบนั้น มันใช้สมาธิมากนะงานนี้ ถ้าในกลุ่มคนทำงานศิลปะด้วยกันคุยกันจะคุยรู้เรื่อง ไปคุยกลุ่มอื่น ยากหน่อย ถ้ากลุ่มช่างศิลป์ ไม่ว่าช่างวาด ช่างปั้น เข้าใจกันง่าย ตอนเขาทำงานอยู่ เราไปดูเฉยๆ อย่าไปสะกิด หรือทักเขา เพราะบางครั้งสมาธิเขาได้แล้ว ถ้าไปเรียก มันสะดุด กว่าจะเรียกสมาธิกลับมาใช้เวลานาน

งานนี้ต้องแล้วเสร็จเมื่อไรนะ ?

31 ตุลาฯ ทันแน่นอน เหลือทาสีพญานาค ไม่รู้ว่าต้องทำซุ้มประตู หน้าต่างต่ออีกมั้ย ถ้าทำก็เขียนสัญญาใหม่ คงจะทำ ข้างหน้าทำแล้ว ข้างๆ ไม่ทำ ก็ไม่สวยมั้ง งานก่อนหน้านี้ที่เสร็จไปคือหอระฆังวัดร้องเย็น เวียงสา ขับรถผ่าน เห็น ก่อนนั้นวัดหัวนา ข้างในโน่น สุดหมู่บ้านสุดซอยเลย ผมไปหมดน่ะ บ้านหลวงก็ไป เชียงกลาง ท่าวังผา แม่จริม สันติสุข ไปหมด วัดมันมีกี่วัดล่ะจังหวัดน่าน วัดเกิดใหม่อีกเท่าไร ช่างที่ทำสวยกว่าผมก็มีนะ ไม่ใช่สวยเฉพาะที่นี่ ช่างเก่งๆ มีเยอะ ฝีมือแต่ละคนไม่เหมือนกัน ลายมือไม่เหมือนกัน บางคนเน้น บางคนไม่เน้น ผมพยายามเน้นทุกรายละเอียด

ถ้าให้ประเมินตัวเอง คิดว่าในสายงานปูนปั้นนี่น่าจะจัดอยู่สักอันดับไหนของจังหวัดน่าน

ผมไม่กล้าประเมินตัวเองหรอก ..โอยๆๆ อย่าให้ทำแบบนั้นเลย เอาผลงานให้มันบอกดีกว่า ให้คนดูเขาบอก เอาว่าต่อไปจะมีงานทำมั้ยดีกว่า ถ้ามี แสดงว่าฝีมือเราโอเคอยู่ ถ้าเสร็จจากนี้ไม่มีงานเลย 3-4 ปี เงียบกริบ แสดงว่าต้องพิจารณาตัวเองแล้ว.

 

 

nandialogue

 

 

เรื่องและภาพ วรพจน์ พันธุ์พงศ์

You may also like...