บางคน และตัวเรา

คำรณ คุณะดิรก จะรู้จัก หลินฮว๋ายหมิน (林懷民) หรือเปล่า ผมไม่รู้ แต่ผมรู้จักทั้ง คำรณ คุณะดิรก และ หลินฮว๋ายหมิน 

ผมรู้จัก คำรณ คุณะดิรก เป็นการส่วนตัว เคยพูดคุยสนทนากัน เคยได้ดูละครเวทีผลงานของเขาหลายเรื่อง แต่ผมรู้จักหลินฮว๋ายหมินแบบรู้จักเขาฝ่ายเดียว ติดตามอ่านงานทั้งที่เขาเขียนและที่เขียนถึงเขามาอย่างต่อเนื่อง ในยุคอินเทอร์เน็ต ผมเฝ้าตามผลงานสร้างสรรค์ของเขาในโลกดิจิตอล

คำรณ คุณะดิรก กับ หลินฮว๋ายหมิน เป็นคนอายุใกล้กัน คำรณใช้ชีวิตและสร้างผลงานอยู่ในเมืองไทย หลินฮว๋ายหมินใช้ชีวิตและสร้างสรรค์ผลงานอยู่ที่ไต้หวันและบนเวทีโลก 

ทั้ง 2 คน เป็นนักเขียน เป็นนักแสดง เป็นผู้กำกับ เป็นคนจุดไฟและเสริมสร้างคนรุ่นใหม่ให้กับแวดวงของพวกเขา เป็นอาจารย์ด้านการแสดงในสถาบันการศึกษา ทั้ง 2 คนแสดงบทบาทต่อสาธารณะบนเส้นทางเดียวกันในช่วงเวลาเดียวกันบนไทม์ไลน์ของประวัติศาสตร์โลก 

คิดถึง คำรณ คุณะดิรก คิดถึงคณะละครพระจันทร์เสี้ยว 
คิดถึงหลินฮว๋ายหมิน คิดถึงคณะ 雲門舞蹈 หรือ Clound Gate 
ราวช่วงทศวรรษที่ 1970 มีสงครามเย็น มีฮิปปี้ มีนักแสวงหา มีอุดมคติ มีนักฝัน มีขบถ มีคำถาม และมีงานสร้างสรรค์ มีคณะละครพระจันทร์เสี้ยวที่เมืองไทย มีคณะนักเต้นประตูเมฆ หรืออวิ๋นเหมินอู๋ต่าว (雲門舞蹈) หรือ Clound Gate ที่ไต้หวัน

ขณะที่เหมาเจ๋อตุงทำสงครามจรยุทธ์และเดินทัพทางไกล โฮจิมินห์เคลื่อนไหวปลดปล่อยเวียตนาม เช เกวารา รอนแรมไปกับมอเตอร์ไซค์จนเป็นนักปฏิวัติไร้สัญชาติ ขบวนการบุปผาชนจัดเทศกาลดนตรีแห่งสันติที่วูดสต็อก ศิลปะแนวมวลชนฉีกทางของบัลเลต์กับงิ้วออกมาเป็นการเต้นสมัยใหม่แบบประยุกต์

เวลานั้น จางอี้โหมว เป็นเด็กวัยรุ่นที่กำลังเรียนรู้กับอะไรบางอย่างในชนบทจีน
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล กำลังอ่านและเขียนอยู่ในสถานภาพนักศึกษา
คำรณ คุณะดิรก และ หลินฮว๋ายหมิน ต่างก็เดินเข้าเดินออกตามห้องเรียน ร้านหนังสือ โรงหนัง ร้านเหล้า และในฝูงชนตามท้องถนน รอยเท้าเหล่านี้ถักสานเป็นอะไรบางอย่างของยุคสมัย 

เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, จางอี้โหมว, เช เกวารา, เหมาเจ๋อตุง, โฮจิมินห์ , คำรณ คุณะดิรก, หลินฮว๋ายหมิน, เดอะ บีทเทิลส์, รวี โดมพระจันทร์, หมอเมืองพร้าว, หมอเหวง, หมอหงวน, หมอเลี้ยบ ทุกคนเหล่านี้น่าจะรู้ถึงความมีอยู่ของหมอเท้าเปล่า 

มีหมอตีนเปล่า, มีอุดมคติเพื่อมวลชน, คนความฝัน และมีคนที่มีเลือดเนื้อหลั่งเหงื่อรดเมล็ดพันธุ์ฝัน วันเวลาผ่านไป รอยเท้าที่แต่ละคนเดินผ่านไปหนักแน่นหรือสับสน วันเวลาบอกอะไรบางอย่างกับเรา และเราควรบอกอะไรบางอย่างกับตัวเอง 

สิ่งที่เราบอกกับตัวเองกำหนดตัวเรา ทั้งตัวเราในวันนี้และวันพรุ่งนี้ 
ไม่ต้องบอกคนอื่นมากมายนัก บอกตัวเองให้ชัดเจน บอกให้หนักแน่น
มึงต้องไม่ทำตัวแบบคนที่มึงไม่อยากคบ.

ความเรียงโดย เรืองรอง รุ่งรัศมี

ภาพ : ผีเสื้อแดง

หมายเหตุ : เป็นบันทึกเก่าเก็บ ไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่าเคยเผยแพร่มาก่อนหรือไม่ ผู้เขียนส่งต้นฉบับมาให้ วรพจน์ พันธุ์พงศ์ ในปี 2016 เวที nan dialogue ตั้งใจนำเสนอด้วยความระลึกถึง