วัฒน์เพื่อนรัก
ตับที่ดีต้องแข็งแรงอย่างเหล็ก
สักกี่เป๊กจะรู้เรื่อง ไม้ เมืองเดิม
ตำจอกกับยาขอบ ลอบรินเพิ่ม
แล้วฮึกเหิมชนไวน์กับวิคเตอร์ ฮูโก
เลียนแบบเจ๊กโก้วเล้งเก่งแต่ร่วง
ลี้คิมฮวงช่วงชิงชัยให้ไก่โห่
มีดบินลี้น้อยปล่อยไปโชว์
ส่งผลโก้วเล้งเผด็จเฮนเนสซี่
ปิดท้ายหัวใจเศร้าเหล้างมงาย
เป็นสหายกับกิมย้งชงล้นปรี่
มังกรหยกยกอึ้งย้งมั่นคงดี
รักครั้งนี้ที่พันจอกบอกน้อยไป
ลูกชายมึง (ไอ้ตุ๋ย) ลงจดหมายที่เขียนถึงกูในเฟซบุ๊ค เขียนขณะรักษาตัวในโรงพยาบาลส่งผ่าน nandialouge.com กูได้อ่านขณะที่มึงออกเดินทางไกลไปแล้ว
ฉะนั้น เมื่อคิดจะตอบจดหมาย มันก็ค่อนข้างเขียนยากต้องใช้จินตนาการมากมายมหาศาล เมื่อชีวิตจบสิ้นคนจะจินตนาการไปต่างๆ นานา ? บ้านเรา (คนไทย) มักจะบอกตอนเคาะฝาโลงขึ้นเมรุ ว่าให้ไปที่ชอบๆ สะท้อนความคิดในจิตใต้สำนึกถึงความโหยหาอิสรเสรีภาพ และความตายคือการเปิดประตูให้ ตามใจผู้ตาย แต่ตายไปแล้ว ‘ใจ’ นั้นกูว่าคล้ายแบตเตอรี่ว่ะ เมื่อแบตมันเก่าเสื่อมก็เหมือนรถเก่า ก็มีแบตใหม่รถใหม่ มาแทน
อาชีพนักเขียนอาจเปรียบเทียบได้กับ ‘พระเจ้า’ เมื่อนักเขียนกำหนดฉาก ตัวละครให้โลดแล่นไปในจินตนาการของผู้อ่าน นักเขียนต้องการให้เกิดอะไรขึ้นบนหน้ากระดาษ เพื่อแลกกับค่าเหน็ดเหนื่อยในการดำรงชีพ นักเขียนเลือกนำเสนอได้หลากหลายแนวเพื่อตอบสนองผู้อ่านหรือลูกค้า แนวของมึงคือสัจนิยม เป็นชีวิตรอบตัวในกะลาลอยวนแห่งนี้ และมึงทำได้ดีเชียวแหละเลี้ยงดูครอบครัวมาได้
เพื่อนเอ๋ย ในช่วงที่เราสนทนากันอย่างเข้มข้นท่ามกลางสถานการณ์เครียดๆ กระดกเหล้าโรงลาวแก้วแล้วจอกเล่า เป๊กแล้วเป๊กเล่า มึงสารภาพว่านางเอกที่มึงชอบอาจถึงหลงรักก็คือ ‘อึ้งย้ง’ ในเรื่องมังกรหยกของกิมย้ง และหนังสือเล่มโปรดที่อ่านแล้วอ่านอีกคือสามก๊กฉบับวณิพกของยาขอบ อึ้งย้งกูก็ชอบว่ะ ความเจ้าเล่ห์ของเจ้าหล่อนล่อก๊วยเจ๋งติดกับเสน่ห์นาง จนถอนตัวไม่ขึ้น รักเดียวใจเดียวตลอดกาล
นักเขียนไทย ที่อายุสั้นมาก ตายเพราะเหล้ามึงคุยให้ฟังบ่อยคือยาขอบกับ ไม้ เมืองเดิม ยาขอบ ตาย ตอนอายุ 49 ไม้ เมืองเดิม ตาย 37 แต่ลี้คิมฮวงซดเหล้าเป็นน้ำ ขว้างมีดแม่นกว่าปืน ไม่รู้ทำไมยังไม่ตายแต่โก้วเล้งคนแต่งตายไปนานแล้ว ก่อนตายโก้วเล้งสั่งให้เอาเฮนเนสซี่วางรอบๆ ตัวฝังไปด้วยกัน (ป่านนี้กูว่าราคาเหล้าเหล่านั้นคงแพงชิบหาย)
นักเขียนฝรั่งที่มึงนับถือเอ่ยถึงได้ยินชื่ออยู่คนเดียวคือผู้สร้างตัวละครที่ชื่อ ‘ญังวัลญัง’ ได้เห็นรูปถ่ายคู่กับวิคเตอร์ ฮูโกแล้วดีใจด้วย
เพลงโลกนี้คือละครถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะร้องถามว่าใครแต่ง มึงจะตอบทันควันแทบไม่ต้องคิด เมื่อมาถึงตอนนี้กูก็ไม่เถียงหรอกว่าเนื้อหาอาจใช่ แต่ก็ขอเสนอไม่ให้ซ้ำกันว่าโลกนี้คือมหายานอวกาศที่น่าจะมีอีกนับไม่ถ้วน มึงจำได้ไหมนานมาแล้วในวงเหล้าของเหล่านักเขียนหนุ่ม กูเสนอว่าเมื่อไม่มีที่สิ้นสุดของจักรวาล ไร้ขอบเขตอันนิรันดร์นี้ มีโลกเราได้ที่นี่ ที่อื่นก็ย่อมมีได้ เผลอๆ ตัวเราก็มีอีกเป็นนิรันดร์ ไอ้ชาติ (กอบจิตติ) โพล่งว่ามีเมียคนเดิมหรือคนใหม่ เล่นเอาฮาเลย
คนเรามีจินตนาการชีวิตหลังความตายหลากหลาย แต่เรื่องจริงเป็นอย่างไรไม่เชื่อเรื่องเล่าทั้งหลายว่ะ แต่ส่วนใหญ่มีไว้แยกแยะดีชั่ว เมื่อมาถึงปัจจุบันก็เริ่มมีคนมากมายไม่นับถือศาสนา เลิกเชื่อนรกสวรรค์ และมีคนชั่วมากมายได้รับการยกย่องสรรเสริญและกูจะเฝ้าดูความสำเร็จของลูกๆ มึงกับเล็ก พวกเขาจะช่วยเติมเต็มความหมายของความดีและคนดีตลอดไป
ป่านนี้มึงคงได้เจอ ‘เล็ก’ อึ้งย้งของมึงแล้ว เสรีภาพ อิสรภาพเป็นของมึง.
กูไอ้หมูเอง
เชาวลิต โพธิเจริญ
ปล. ทองขาวฝากบอกให้แบ่งเถ้าธุลีของมึงไปลอยหน้าบ้านครูไพบูลย์ บุตรขัน และส่วนหนึ่งบรรจุทำอนุสรณ์ที่บ้านโชดึก
ภาพเขียน : สุมาลี เอกชนนิยม
