เฟรสชี่สารพัดช่าง

สวัสดีพี่หนึ่งจากเกาะพะงันครับ

พวกเราเดินทางกลับมาถึงเกาะในวันเกิดปีที่เจ็ดของลูกชายพอดี 

ตอนนั่งรถทัวร์เที่ยวกลางคืนเวลาประมาณมิดไนท์ แถวๆ จังหวัดประจวบฯ หรือชุมพรนี่แหละ ผมชะโงกหน้าจากเบาะที่อยู่ข้างหลังไปกระซิบกับเด็กชายที่หลับสนิทอยู่บนเบาะโดยสารที่ปรับเอนลงมาจนสุดว่า แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ถ้าเรานอนอยู่ที่บ้านที่ไหนสักแห่ง ไอ้คนพ่ออย่างผมคงจะนอนหลับปุ๋ยข้ามเวลาเที่ยงคืนโดยไม่ได้มาทำอะไรอย่างนี้แหงๆ 

การนอนหลับให้ได้ในทุกสภาพการณ์อาจเป็นเรื่องการฝึกฝนให้คุ้นชินและช่วงวัย สำหรับผม ณ วัยนี้ ถ้าไม่มีกัญชา การหลับบนรถทัวร์ก็นับเป็นเรื่องยากพอสมควร

ไม่นับว่าเที่ยวนี้ตอนผมปรับเบาะให้เอนลงเพื่อให้นอนได้สบายขึ้น ไอ้ผู้ชายคนแถวถัดไปก็คอยแต่จะบอกให้ผมปรับเอนกลับขึ้นมาหน่อย คนที่นั่งตรงๆ กับแนวที่ผมนั่งเป็นผู้หญิง คาดว่าน่าจะเป็นแฟนหรือภรรยานี่แหละ ผมพยายามปรับพนักเอนลงให้สุดอยู่สองครั้ง (ครั้งที่หนึ่งตอนเราออกมาจากสายใต้ได้สักพัก ครั้งที่สองตอนหลังแวะกินข้าวมื้อดึก) ทุกครั้งพี่แกก็คอยบอกให้ผมปรับกลับขึ้นมาโดยไม่ให้เหตุผลอะไร (ถ้อยคำเป๊ะๆ คือ “พี่ๆ ปรับเบาะขึ้นไปหน่อยครับ”) ใจก็อยากจะหันไปถามเหมือนกันว่าเหตุผลของลูกพี่เค้าคืออะไร แต่ด้วยอารมณ์ตัวเองขณะนั้นก็กลัวว่าคำถามที่เอ่ยออกไปจะคล้ายการหาเรื่องซะมากกว่าความอยากคลายสงสัย จวบจนสักตีสองที่ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมเหลือบหันไปเห็นว่าคนผู้ชายหลับไปแล้วผมจึงเอนปรับลงไปให้สุดดั่งที่ตัวเองปรารถนามาตั้งแต่ต้น

นอกจากโกรธแล้วผมยังสงสัยว่านี่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติการนั่งรถนอนของคนไทยรึเปล่าที่คนเบาะข้างหน้าควรมีน้ำใจ ให้เกียรติ หรือเกรงใจคนที่อยู่เบาะถัดไปข้างหลังโดยการไม่เอนเบาะลงไปให้สุด ที่คิดอย่างนั้นเพราะก็เห็นอีกหลายเบาะที่ดูจะปรับพนักพิงลงเพียงแค่เล็กน้อย เวลาไม่ได้คำตอบ ใจเราก็จะคิดจินตนาการไปมากมาย อาทิ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหลังเราตั้งท้องหรือนั่งดูอะไรผ่านโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนถาดวางอาหารหลังพนักพิงของผมอยู่รึเปล่า หรือไอ้ผู้ชายที่นั่งข้างๆ มันแค่อยากจะทำอะไรเอาใจเมีย หรือแค่อยากแสดงความแมนกับสาวที่เดินทางมาด้วย ความไม่รู้นั้นเป็นบ่อเกิดของความคิดฟุ้งซ่านโดยแท้

ตอนลงจากรถทัวร์มาผมยังกรุ่นๆ กับเรื่องนี้ และบ่นกับหลินระหว่างเราดื่มกาแฟที่ท่าเรือ พี่หนึ่งเองนั่งรถทัวร์เที่ยวกลางคืนบ่อยกว่าอาจพอคลี่คลายปริศนานี้ได้

ถึงเกาะก็พบดีน แคเรน และเซเฟอร์ มารอรับเราที่ท่าเรือ พวกเขามาสวมกอดและกล่าวสวัสดีปีใหม่กันตัวเป็นๆ แวะกินข้าวเที่ยงก่อนส่งเราเข้าบ้านใหม่ที่ยังไม่เสร็จดี แต่พวกเราต้องเข้าอาศัยแล้ว คืนแรกที่บ้านหลังใหม่บนเกาะพะงันนั้นเพวกเราปูแผ่นรองนอนกับถุงนอนกันคนละใบ เปิดพัดลมเบอร์หนึ่งแบบส่าย แล้วนอนกันในห้องนั่งเล่นไปพลางๆ ก่อน เพราะห้องนอนยังรกไปด้วยข้าวของต่างๆ นานาที่ย้ายออกมาจากบ้านหลังเก่า เรานอนกันอย่างนั้นอยู่สองสามคืนก่อนจะเคลียร์ห้องนอนเสร็จจึงย้ายเตียงเข้ามา 

แล้วไม่กี่วันมานี้ผมก็ได้เริ่มวิชาเชื่อมและตัดเหล็กกับลูกพี่ดีน (ขาประจำ) สักที ผมตั้งใจจะทำกรงเป็ดไก่เพื่อเลี้ยงพวกมันไว้เก็บไข่กิน ฟังก์ชั่นและความต้องการพื้นฐานนั้นชัดเจน แต่ก็อยากทำให้สิ่งปลูกสร้างชิ้นนี้เป็นความงามอย่างหนึ่งในพื้นที่ หลินสำรวจมาแล้วว่าเราควรดำเนินรอยตามแบบกรงที่เรียกกันว่า North Carolina chicken coop พี่ลองค้นดูก็ได้ว่ากรงแบบที่ว่านั้นเป็นอย่างไร พวกเราโชว์รูปให้ดีนดูแล้วลูกพี่ก็ตอบกลับมาว่าทำได้สบายๆ หลังจากคำนวนขนาดกรงที่ต้องการบนพื้นฐานของสเกลวัสดุก่อสร้างที่มีบนเกาะ ดีนก็พาผมไปสั่งเหล็กกับร้านเจ้าประจำ 

เมื่อเหล็กมาถึงแล้วพวกเราเริ่มทำงาน วิธีก่อสร้างของดีนก็ทำให้ผมนึกถึงกฏหมายแบบคอมมอน ลอว์ของอังกฤษ คือหลังจากขึ้นแบบได้ชิ้นที่หนึ่ง ไม้บรรทัดและสายวัดก็ไร้ความจำเป็นอย่างสิ้นเชิง การตัดและเชื่อมเหล็กในชิ้นต่อๆ ไปคือการทาบกับชิ้นแรก มุมที่เหล็กแต่ละชิ้นเรียงตัวกันก่อนเชื่อมก็เทียบเอากับชิ้นงานที่เชื่อมไว้ครั้งแรก ตลอดเวลาที่ทำงานดีนจะจำได้เสมอว่าชิ้นงานไหนคือต้นแบบ ดั่งกับว่าชิ้นต้นแบบคือธรรมนูญหลักที่ต้องยึดถือ ไม่มีการวัดหรือการกลับไปหาตัวบทเพื่อตีความแบบที่กฏหมายแบบ Civil law ของฝรั่งเศส 

นอกจากนี้การหาค่าความกว้างยาวกรงที่เรากำลังทำก็เริ่มจากความรู้สึกมนุษย์ผู้จะใช้งานและการคาดคำนึงถึงความรู้สึกของสัตว์ที่จะเลี้ยงซะมากกว่าการกลับไปศึกษาตำราหรืออ้างอิงกับหลักการใดๆ ผมเรียนรู้งานเทคนิคงานก่อสร้างไปพร้อมๆ กับซึมซับแนวคิด ‘ปฏิบัตินิยม’ ของเพื่อนชาวอังกฤษคนนี้ 

ระหว่างเชื่อมเหล็กเพื่อประกอบโครงสร้างกรง บางครั้งต้องมีการขืน ดัด และตีเหล็กให้อยู่ในแนวระนาบที่ต้องการบ้าง ดีนหันมาบอกผมในครั้งแรกที่เราทำว่าอย่าคิดว่าเป็นการแก้ไขข้อผิดพลาด เขาจงใจวางแนวเชื่อมแต่ละครั้งให้เราต้องบิดเหล็กชิ้นนั้นๆ เพราะเหล็กที่ถูกดัดและบิดตัวนั้นจะมี tension ซึ่งเหล็กจะแข็งแรงมากกว่าตอนที่มันวางตัวอยู่เฉยๆ (ดีนเรียกสภาพของเหล็กในลักษณะนี้ว่า relax) ผมฟังแล้วก็คิดไปถึงอีกค่านิยมที่ชาวยุโรปฝั่งตะวันตกตอนเหนือมักจะยึดถือนั้นก็คือสิ่งที่เรียกว่า Stoic ที่เชื่อกันว่าการบ่มเพาะตัวตนให้อดทนต่อความลำบากและมีวินัยอย่างเคร่งครัดนั้น แม้จะก่อให้เกิดความตึงหรือความเครียดกับผู้ฝึกฝนอยู่บ้าง แต่สิ่งนี้จะทำให้พวกเขาเติบโตเป็นมนุษย์ที่ดีกว่าการปล่อยให้ตัวตนเบ่งบาน หรือเติบโตอย่างเสรีโดยไม่มีกรอบหรือกฏเกณฑ์อะไรมาขวางกั้น 

ดีนเพื่อนรักของผมจึงหัวเสียปนหัวร้อนทุกครั้งที่เห็นเด็กขาดวินัย โวยวาย หรือก้าวร้าวกับผู้อื่น แล้วคนเป็นพ่อแม่ไม่เข้ามากล่าวสั่งสอนตักเตือน 

บ้านหลังอื่นๆ ในโครงการยังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง มีบ้านเราหลังเดียวที่เสร็จพร้อมอาศัย ครอบครัวเราอยู่ท่ามกลางฝุ่นในไซต์งานที่มาจากการก่อสร้างและจากถนนที่รถถมดินวิ่งเข้าวิ่งออกอยู่เนืองๆ แม้จะมีความไม่สะดวกอยู่บ้าง แต่ก็พบว่าตัวเองสบายใจที่จะอยู่ในบ้านหลังใหม่อยู่ไม่น้อย ทางหนึ่งครอบครัวผมเองก็ได้เรียนรู้ระยะประชิดว่างานก่อสร้างนั้นทำกันอย่างไร เราเริ่มทำงานเล็กน้อยๆ บางอย่างได้แล้ว ศิลป์เองก็สนใจเครื่องไม้เครื่องมือที่แม่ของเขาซื้อมาใช้ให้พ่อทำงาน มิตรสหายเดิมเริ่มแวะเวียนมาเยี่ยมบ้าง รวมทั้งมิตรสหายใหม่สายก่อสร้างอย่างลุงโด่งและพี่สุด ตัวละครใหม่ที่ผมจะเล่าถึงในครั้งต่อๆ ไป 

เฟซบุ๊กมันคงแอบได้ยินสิ่งที่ผม หลินและมิตรสหาย คุยกันบ่อยๆ เรื่องงานก่อสร้าง เดี๋ยวนี้สิ่งที่โผล่มาในหน้าฟีดเริ่มเปลี่ยนจากเรื่องการเมือง ศิลปะ ไปสู่เรื่องอุปกรณ์วัสดุและเทคนิคการก่อสร้างซะแล้ว ดีไม่ดีไม่รู้ในประเด็นเรื่องความเป็นส่วนตัว แต่ก็พบว่าตัวเองเพลิดเพลินกับการดูข้าวของที่เฟซบุ๊กคัดสรรมาให้อยู่เหมือนกัน หลินกล่าวติดตลกกับผมว่าเฟซบุ๊กก็เหมือน ‘เพื่อนที่รู้ใจ’ (ฮา)

ขออภัยที่ส่งจดหมายมาให้ช้า และแถมยังเขียนยาวกว่าปกติอีก

ด้วยมิตรภาพ

จ๊อก